Πέμπτη, Μαρτίου 29, 2007

Παζάρι αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας

Ολοήμερο παζάρι μεταχειρισμένων ειδών από την Καμπάνια «Ένα Σχολείο για την Τσιάπας».

Τα έσοδα θα διατεθούν για τη δημιουργία Ιατροφαρμακευτικού Κέντρου στον ζαπατιστικό εξεγερμένο δήμο Φρανσίσκο Βίγια της Τσιάπας.

Σάββατο 31 Μαρτίου
Πεζόδρομος Κοραή (απέναντι από την Πλ. Κλαυθμώνος), Αθήνα

Γιατί η αλληλεγγύη είναι η τρυφερότητα των λαών!

H αλληλεγγύη είναι η τρυφερότητα των λαών!

Η Καμπάνια «Ένα Σχολείο για την Τσιάπας» συγκεντρώνει διακοσμητικά ή άλλα αντικείμενα, βιβλία, cd, κοσμήματα, παιχνίδια, κλπ. σε καλή κατάσταση για το ολοήμερο παζάρι μεταχειρισμένων ειδών που θα διοργανώσει στις 31 Μαρτίου, στον πεζόδρομο της οδού Κοραή στην Αθήνα (απέναντι από την Πλ. Κλαυθμώνος, σταθμός μετρό Πανεπιστήμιο).

Τα έσοδα του παζαριού θα διατεθούν για τη δημιουργία ιατροφαρμακευτικού κέντρου στον Αυτόνομο Εξεγερμένο Δήμο Φρανσίσκο Βίγια στην Τσιάπας,από το οποίο θα επωφεληθούν 20.000 κάτοικοι 40 κοινοτήτων.



Η Καμπάνια «Ένα Σχολείο για την Τσιάπας» συγκεντρώνει διακοσμητικά ή άλλα αντικείμενα, βιβλία, cd, κοσμήματα, παιχνίδια, κλπ. σε καλή κατάσταση για το ολοήμερο παζάρι μεταχειρισμένων ειδών που θα διοργανώσει το Σάββατο 31 Μαρτίου, στον πεζόδρομο της οδού Κοραή στην Αθήνα.

Τα πράγματα μπορείτε να φέρνετε στο Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13, τα απογεύματα) ή στον «Σπόρο» (Σπύρου Τρικούπη 21, πρωί και απόγευμα).

Αν δεν μπορείτε να τα μεταφέρετε μέχρι εκεί, γράψτε μας στο escuelapara@yahoo.com

Τα έσοδα του παζαριού θα διατεθούν για τη δημιουργία ιατροφαρμακευτικού κέντρου στον Αυτόνομο Εξεγερμένο Δήμο Φρανσίσκο Βίγια στην Τσιάπας, από το οποίο θα επωφεληθούν 20.000 κάτοικοι 40 κοινοτήτων.

Η Καμπάνια έχει ήδη συμβάλει στην κατασκευή ενός Κέντρου Επιμόρφωσης Δασκάλων σε άλλο Αυτόνομο Δήμο. Συγκέντρωσε τα απαραίτητα χρήματα οργανώνοντας εκδηλώσεις, προβολές, συζητήσεις, συναυλίες, εκθέσεις και παζάρια, χωρίς να ζητήσει ή να δεχτεί ενίσχυση από ιδιωτικές επιχειρήσεις ή κρατικούς οργανισμούς.

Συνεχίζουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη στις εξεγερμένες ζαπατίστικες κοινότητες στηρίζοντας το αυτόνομο σύστημα υγείας, με την πεποίθηση πως μπορούμε να χτίσουμε έναν κόσμο με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη!

Γιατί η αλληλεγγύη είναι η τρυφερότητα των λαών!

Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2007

Το κίνημα των δασκάλων και η εξέγερση της Οαχάκα


Το κίνημα των δασκάλων
και η εξέγερση της Οαχάκα

ανοιχτή συζήτηση
με τον Ομάρ Ολιβέρα Εσπινόσα
μέλος του συνδικάτου των δασκάλων και της Λαϊκής Συνέλευσης των Λαών της Οαχάκα (APPO), συντονιστή του ραδιοφωνικού σταθμού του δασκάλων «Ράδιο Πλαντόν» και του Ζαπατιστικού Διδασκαλείου (Magisterio Zapatista), εκπρόσωπο των μελών της APPO που για 21 μέρες έκαναν απεργία πείνας στην Πόλη του Μεξικού


Σάββατο 24 Μαρτίου 6 μ.μ.
Θεσσαλονίκη,
Πύργος Παιδαγωγικού

Διοργάνωση: Αλάνα, Ριζοσπαστική Κίνηση Εκπαιδευτικών, Αριστερή Ριζοσπαστική Παρέμβαση Παιδαγωγικού - Φοιτητικά Σχήματα, Ενωτική Αγωνιστική Πρωτοβουλία Γ' ΕΛΜΕ, Αγωνιστική Πρωτοβουλία Α' ΕΛΜΕ, Αγωνιστική Συνεργασία-Γληνός, Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών, Αντεπίθεση των εκπαιδευτικών, Κίνηση για την ανασυγκρότηση του ΕΣΥ

Δευτέρα 26 Μαρτίου, 7 μ.μ.
Αθήνα,
Πολυτεχνείο, αμφιθέατρο Γκίνη

Διοργάνωση:
* Αλάνα [ΑΛηλεγγύη, ΑΝτίσταση, Αξιοπρέπεια]
...στις Αμερικές των κινημάτων
* Συσπείρωση Πανεπιστημιακών



Συνέντευξη του Ομάρ Ολιβέρα Εσπινόσα στο τεύχος 3 της «Αλάνας..

Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007

Οι εξεγερμένοι της Οαχάκα

Συνέντευξη της «Αλάνας» με τον Ομάρ Ολιβέρα Εσπινόσα, μέλος του συνδικάτου των δασκάλων και της Λαϊκής Συνέλευσης των Λαών της Οαχάκα, στα τέλη Ιουλίου, στο στούντιο του Radio Plantόn. Τη συνέντευξη πήραν : Ηλίας Ζιώγας, Ματούλα Παπαδημητρίου, Κώστας Παπαθωμόπουλος

____________________________________________________________________


Ποια είναι, σε γενικές γραμμές, η πορεία του κινήματος των δασκάλων στο Μεξικό;


Η ιστορία ξεκινά ουσιαστικά στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν δημιουργήθηκαν τα συνδικάτα των δασκάλων. Εκείνη την εποχή το διδασκαλικό σώμα ήταν πολύ περιορισμένο. Την εποχή της Ανεξαρτησίας του Μεξικού, δάσκαλοι θεωρούνταν εκείνοι που απλώς ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν και μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα δεν υπήρχε καμιά παιδαγωγική σχολή. Με το ξεκίνημα του 20ού αιώνα, υπάρχουν πια δάσκαλοι που ενδιαφέρονται να καθορίσουν μια εκπαιδευτική αντίληψη και συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες. Πράγματι, οι επαναστατικοί στρατοί των αρχών του 20ού αιώνα έχουν στις τάξεις τους δασκάλους και ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της Μεξικανικής Επανάστασης είναι το άρθρο 3 του Συντάγματος, το οποίο εγγυάται λαϊκή, δωρεάν, δημόσια και υποχρεωτική εκπαίδευση.

Στις αρχές της δεκαετίας του '20 άρχισαν να δημιουργούνται μικρές οργανωμένες ομάδες δασκάλων που αποτέλεσαν τους προγόνους των μελλοντικών συνδικάτων. Όμως, το κράτος έλεγχε όλα τα συνδικάτα. Το 1943, οι δάσκαλοι συνενώθηκαν στο Εθνικό Συνδικάτο Εργαζομένων στην Εκπαίδευση, που είναι τώρα το μεγαλύτερο συνδικάτο της Λατινικής Αμερικής, αφού συγκεντρώνει 1,7 εκατομ. εργαζόμενους και το οποίο διαιρείται σε τομείς. Εμείς ανήκουμε στον 22ο τομέα.

Το Εθνικό Συνδικάτο είναι πλήρως χειραγωγούμενο από το κράτος, παράρτημα και ζωτικό του όργανο. Πολλοί δάσκαλοι αντέδρασαν και διεκδίκησαν ανεξάρτητο συνδικάτο. Το 1958 εκδηλώθηκε ένα σημαντικό κίνημα στην Πόλη του Μεξικού με αιτήματα αρκετά προωθημένα, όπως συνδικαλιστική ανεξαρτησία και αυτονομία, δίκαιους μισθούς για τους δασκάλους, απελευθέρωση των δασκάλων πολιτικών κρατούμενων. Η καταστολή απέναντί του ήταν σκληρή. ΄Ομως, αποτέλεσε την αφετηρία του συνδικαλιστικού κινήματος των δασκάλων στο Μεξικό.

Το 1968 ξεσπά το φοιτητικό κίνημα, που ενώθηκε με τους διαφωνούντες δάσκαλους. Στην Οαχάκα, από το 1943 υπήρχαν οι εργατοπατέρες, που έμοιαζαν με βασιλείς του Μεσαίωνα. Η ηγεσία των συνδικάτων οριζόταν από τον κυβερνήτη της πολιτείας ή το Εθνικό Συνδικάτο και όχι από τη βάση. Τη δεκαετία του ‘70, αμφισβητήθηκε αυτή η πρακτική και οι δάσκαλοι άρχισαν να απαιτούν συνδικαλιστική αυτονομία. Το 1980 κινητοποιήθηκαν οι δάσκαλοι στην Οαχάκα και στην υπόλοιπη χώρα και έτσι ιδρύθηκε το Εθνικό Συντονιστικό των Εργαζόμενων στην Εκπαίδευση, το οποίο λειτουργεί παράλληλα με το Εθνικό Συνδικάτο.

Το Συντονιστικό συγκάλεσε συνέλευση, που έθεσε τρεις στόχους: εκδημοκρατισμό της χώρας, της εκπαίδευσης και του Εθνικού Συνδικάτου. ΄Ετσι, άρχισε να συνενώνει περισσότερα κομμάτια που παλιότερα ανήκαν στο Εθνικό Συνδικάτο.
Στην Οαχάκα, τη δεκαετία του ‘80 οι δάσκαλοι δεν πληρώνονταν ή αμείβονταν με πολύ χαμηλούς μισθούς. ΄Ηρθαν, λοιπόν, κατ’ αρχήν, σε συμφωνία για τα οικονομικά ζητήματα, αργότερα όμως, συνειδητοποιώντας τη δύναμη κινητοποίησης που είχαν αποκτήσει, έθεσαν πολιτικά αιτήματα, όπως συνδικαλιστική δημοκρατία, αναγνώριση των τοπικών συνδικαλιστικών διευθύνσεων κ.λπ. Από το 1980 ως το 1989, έγιναν αγώνες, απεργίες πείνας, πορείες μέχρι την Πόλη του Μεξικού, δίμηνες απεργίες. Διεκδικούσαμε από το Εθνικό Συνδικάτο τη σύγκληση συνέλευσης ώστε να μπορέσουμε να εκλέξουμε ελεύθερα οι ίδιοι τους εκπροσώπους μας. Το καταφέραμε το 1989.

Εκείνα τα χρόνια, το κίνημα των δασκάλων δούλεψε και θεσμικά αλλά και εξωθεσμικά. Από τη μία αγωνιστήκαμε για τη νομική αναγνώρισή μας και, από την άλλη, δουλέψαμε στο οργανωτικό επίπεδο. Τη δεκαετία του '80, στην Οαχάκα υπήρχαν 25.000 συνάδελφοι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση, ενώ τώρα είμαστε 73.000.

Η οργανωτική δομή του συνδικάτου είναι κάθετη. Θέλουμε κάποτε να γίνει οριζόντια. Όμως, είναι σημαντικό ότι διαθέτουμε οργανωτική δομή, γιατί οι δάσκαλοι φτάνουν πιο μακριά και από την εκκλησία ή την κυβέρνηση.

Το συνδικάτο μας αναγνωρίστηκε το 1989. Τότε, με τη δύναμη που είχαμε αποκτήσει, δημιουργήσαμε ένα κέντρο σπουδών εναλλακτικής εκπαίδευσης για δασκάλους, διαφορετικό απ’ όσα προέρχονταν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και σχεδιάσαμε εμείς οι ίδιοι ένα εναλλακτικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, αντινεοφιλελεύθερο, με βάση τις ιθαγενείς κοινότητες. Επίσης, δημιουργήσαμε τα κέντρα πολιτικών σπουδών. Το επόμενο βήμα έγινε φέτος, δεδομένου ότι από το 1989 μέχρι το 2001-02 έπρεπε να ασχοληθούμε άμεσα με δομικά, οργανωτικά και γραφειοκρατικά θέματα και αφήσαμε τα μεγάλα ζητήματα για αργότερα.

Ποια είναι η σημασία του Ράδιο Πλαντόν, του ραδιοφωνικού σταθμού σας;
Πριν πέντε περίπου χρόνια, αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε τα μέσα επικοινωνίας. Παλιότερα, τυπώναμε τα κείμενά μας με υποτυπώδεις τρόπους. Όμως, έπρεπε πλέον να χρησιμοποιήσουμε άλλα μέσα για τις ανάγκες του κινήματος. Μετά από συζήτηση στις συνελεύσεις, καταλήξαμε σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό των δασκάλων, ο οποίος λειτούργησε πέρσι. Βρήκαμε αναμεταδότη και τον θέσαμε σε λειτουργία. Δεν ζητήσαμε την άδεια κανενός. Αρχίσαμε, έτσι, να ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο μέσα από το ραδιόφωνο, να κοινωνούμε τα αιτήματά μας αλλά να μεταφέρουμε και λίγη ελπίδα, ότι το κίνημα των δασκάλων είναι ένα δημοκρατικό κίνημα με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνική αλλαγή. Όταν μας ρωτούσαν: «Και τι προσδοκάτε με το ραδιόφωνο;», τότε απαντούσαμε: «Μα, ν’ αλλάξουμε τον κόσμο!»

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει πολλά θέματα: ομοφυλόφιλοι, παιδιά, γυναίκες, περιβάλλον, πολιτικά και συνδικαλιστικά ζητήματα, οργανώσεις, η Άλλη Καμπάνια κ.λπ. Ο κόσμος έχει αρχίσει πλέον να μας ακούει. Αλληλέγυα απέναντί μας στάθηκαν κοινοτικά ραδιόφωνα, τα οποία στην αρχή μας δάνεισαν τον εξοπλισμό ώστε να μπορέσουμε να βγούμε στον αέρα. Αργότερα, συνεργαστήκαμε με ελεύθερα ραδιόφωνα από τις ΗΠΑ, και συμφωνήσαμε να αγοράσουμε εμείς τα μηχανήματα και να τα εγκαταστήσουν εκείνοι. Έτσι, λοιπόν, αρχίσαμε να εκπέμπουμε με τον δικό μας εξοπλισμό. Μέχρι τις 14 Ιουνίου το σήμα έφτανε σε μια ακτίνα 30 χιλιομέτρων, περιοχή όπου κατοικούν περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι.

Πώς φτάσαμε στις σημερινές κινητοποιήσεις;
Η Οαχάκα είναι μια από τις πολιτείες όπου ακόμα διατηρείται ζωντανός ο ηγεμονικός ρόλος του PRI (του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος): διαθέτει ολόκληρο τον μηχανισμό ελέγχου, όλες οι αρχές πρόσκεινται στο κόμμα, η εκτελεστική εξουσία, οι βουλευτές, οι δικαστές. Στην εξουσία βρίσκεται ένας Λουδοβίκος ΙΔ΄, που λέει ότι «το κράτος είμαι εγώ». Κάθε έξι χρόνια αυτή η εξουσία μεταβιβάζεται στον νέο κυβερνήτη και τότε «το κράτος είναι αυτός». Μετά την εμφάνιση του Ζαπατιστικού Στρατού (EZLN), το ’94, και του Λαϊκού Επαναστατικού Στρατού (EPR), το ’96, η καταστολή οξύνθηκε. Το 1997-98, ο στρατός εισέβαλε σε περιοχή ιθαγενών, στον νότο της πολιτείας, καταστρέφοντας όλη την κοινοτική δομή.

Όταν ανέλαβε η τελευταία κυβέρνηση, του Ουλίσες Ρουίς, μέσα σε 50 μέρες φυλακίστηκαν 100 σύντροφοι από κοινωνικές οργανώσεις. Η κυβέρνηση κατάσχεσε το τυπογραφείο της εφημερίδας Noticias, κατάσχεσε κοινοτικά ραδιόφωνα, ενώ αυξήθηκαν οι αστυνομικές επιχειρήσεις στις κοινότητες. Στην Οαχάκα, τα ανθρώπινα δικαιώματα ακούγονται σαν ανέκδοτο.

Η σημερινή κυβέρνηση είναι αποτέλεσμα νοθείας. Ο άλλος υποψήφιος κυβερνήτης ήταν μέλος του Δημοκρατικού Επαναστατικού Κόμματος (PRD), αλλά ουσιαστικά προέρχεται από την ίδια πολιτική ομάδα, αφού στην Οαχάκα το PRD αποτελεί κάτι σαν φέουδο του PRI, δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ τους.

Τα τελευταία 26 χρόνια, από το 1980 μέχρι σήμερα, κάθε Μάιο οι δάσκαλοι συγκεντρώνονται στο κέντρο της πόλης, διεκδικώντας κλαδικά και κοινωνικά αιτήματα. Στις 22 ΜαÀου στήσαμε έναν καταυλισμό στο κέντρο της πόλης, ο κυβερνήτης απέρριψε τα αιτήματά μας και στις 14 Ιουνίου μας επιτέθηκε η αστυνομία για να μας διώξει, αλλά κυρίως για να καταστρέψει το Ράδιο Πλαντόν. Η αστυνομία εισέβαλε με όπλα και δακρυγόνα, συνέλαβε αρκετούς, κατέστρεψε όλα τα μηχανήματα, όμως δεν μπόρεσε να διαλύσει τον καταυλισμό. Στην άμεση σύγκρουση πάντα χάναμε, αυτή τη φορά όμως όχι, ήταν η σειρά μας να νικήσουμε. Η κυβέρνηση θέλησε να μας διώξει, αλλά εμείς αντισταθήκαμε, συγκεντρωθήκαμε ξανά και επιστρέψαμε. Πήραμε στο κυνήγι την αστυνομία, συλλάβαμε οχτώ από αυτούς, εκείνοι εφτά δικούς μας και έγινε ανταλλαγή.

Πώς ακριβώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα;
Στις 14 Ιουνίου, στις 4 το πρωί, στη διάρκεια της μετάδοσης μάθαμε ότι έρχονται. Επικοινωνήσαμε με την ομάδα ασφάλειας του κινήματος και μας το επιβεβαίωσε. Η αστυνομία άρχισε να ρίχνει δακρυγόνα ενώ πυροβολούσαν στον αέρα από ελικόπτερο. Μετά από λίγο, ανέβηκαν με τα όπλα στον σταθμό, κατέστρεψαν τα πάντα, πήραν τους συντρόφους μας. Στις 6 το πρωί, ο ραδιοφωνικός σταθμός του πανεπιστημίου, που μετέδιδε τα γεγονότα, ανέβαλε μετά από εντολή του διευθυντή τη μετάδοση και άρχισε να παίζει μουσικούλα. Τότε μια ομάδα φοιτητών τον κατέλαβε. Συγκεντρωθήκαμε ξανά και περάσαμε στην επίθεση. Τα τελευταία 26 χρόνια ερχόμαστε εδώ, στην κεντρική πλατεία, κάθε χρόνο. Κανείς δεν γνωρίζει αυτό το μέρος καλύτερα από μας, πολλά παιδιά δασκάλων γεννήθηκαν εδώ. Θέσαμε ως στόχο την ανακατάληψη της πλατείας. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι κοινωνικές οργανώσεις, ήρθαν και οι φοιτητές, και όλοι μαζί απωθήσαμε την αστυνομία και καταλάβαμε πάλι το ιστορικό κέντρο· το ονομάσαμε «απελευθερωμένη περιοχή».

Μέχρι στιγμής (Ιούλιος 2006), δεν έχουν καταγραφεί νεκροί, δεν υπάρχουν
εξαφανισμένοι, έχουν εντοπιστεί όλοι οι σύντροφοι. Όμως, υπήρξαν τραυματίες, μια συντρόφισσα απέβαλε, δυο άλλες βιάστηκαν. Αυτά έγιναν εκείνη την ημέρα. Στις 2 το μεσημέρι είχαμε ανακτήσει το κέντρο της πόλης.

Ποια είναι τα αιτήματα των δασκάλων;
Στις 22 Μαϊου, διεκδικούσαμε καλύτερους μισθούς· οι δάσκαλοι στην Οαχάκα κερδίζουν τα λιγότερα σε όλη τη χώρα. Επίσης, κοινοτικά μαγειρεία για τη διατροφή των παιδιών στα σχολεία, ρούχα και παπούτσια για τα παιδιά, σχολικό υλικό, υποτροφίες, στήριξη των επιτροπών γονέων. Εκτός από τη διεκδίκηση δίκαιων μισθών, υπήρχαν 16 ακόμα κοινωνικά αιτήματα.

Όμως, στις 14 Ιουνίου, τα πράγματα άλλαξαν. Όπως και στις αρχές της δεκαετίας του ’80, τα οικονομικά αιτήματα μετατράπηκαν σε πολιτική διαμαρτυρία, απαιτώντας την αποπομπή του καταπιεστή κυβερνήτη για τον μακρύ κατάλογο των δεινών που έχει προκαλέσει.

Έχουν γίνει τέσσερις πορείες: στην πρώτη συμμετείχαν 100.000 άνθρωποι, στη δεύτερη 250.000, στην τρίτη 500.000 και στην τέταρτη 800.000. Συγκαλέστηκαν από το Ράδιο Πλαντόν, ενώ η τελευταία από τον ραδιοφωνικό σταθμό του πανεπιστημίου. Σε μια πόλη 900.000 κατοίκων, να έχεις 800.000 στους δρόμους!… Προφανώς, πολύς κόσμος είχε έρθει και από τα χωριά.

Μερικές μέρες αργότερα, συγκροτήθηκε η Λαϊκή Συνέλευση των Λαών της Οαχάκα (APPO) με τη συμμετοχή 268 ομάδων και οργανώσεων. Η APPO έχει την ευθύνη οργάνωσης του κινήματος και καλεί σε συνεχείς συνελεύσεις, στις οποίες κάθε οργάνωση έχει τους αντιπροσώπους της. Σε θεσμικό επίπεδο ζητά από τη Γερουσία την αντικατάσταση του κυβερνήτη ενώ σε εξωθεσμικό οργανώνει τη λαϊκή κινητοποίηση και τις καταλήψεις. Το κυβερνητικό μέγαρο είναι κατειλημμένο, με αποτέλεσμα οι βουλευτές και η κυβέρνηση να συνεδριάζουν σε ξενοδοχείο!

Η Οαχάκα έχει 570 δήμους και περισσότερες από 10.000 κοινότητες. Από τους 570 δήμους, οι 418 διοικούνται σύμφωνα με τον ιθαγενικό τρόπο οργάνωσης, δηλαδή με κοινοτική συνέλευση, με εκλογές κ.λπ. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι επικρατεί ηρεμία στην Οαχάκα. Αυτό όμως συμβαίνει επειδή οι κοινότητες, εδώ και αιώνες, έχουν αποκτήσει τη δική τους δυναμική και επιβώνουν χάρη στους δικούς τους παραδοσιακούς τρόπους οργάνωσης. Είναι η δυναμική των ίδιων των κοινοτήτων που εγγυάται τη σταθερότητα της κοινοτικής ζωής και όχι η κυβέρνηση. Η APPO έχει καταλάβει 26 δημαρχεία του PRI, από αυτά δηλαδή που δεν διοικούνται από τις κοινότητες.

Και γιατί δεν παραιτείται ο κυβερνήτης;
Επειδή υπάρχουν πολύ ισχυρά συμφέροντα. Έχουμε φτιάξει έναν χάρτη της πολιτείας, στον οποίο σημειώσαμε πού υπάρχει αποκλεισμός, στρατιωτικοποίηση, μετανάστευση, συγκρούσεις μεταξύ κοινοτήτων και φυσικοί πόροι. Ενώσαμε όλα τα σημεία μεταξύ τους και η γραμμή συμπίπτει.

Τον νεοφιλελευθερισμό δεν τον ενδιαφέρουν οι άνθρωποι της Οαχάκα, γι’ αυτό και τους διώχνει. Τον ενδιαφέρουν, όμως, οι φυσικοί πόροι, τα ορυκτά και τα μέταλλα. Έρευνες μέσω δορυφόρου έχουν δείξει ότι η Οαχάκα διαθέτει ουράνιο, κοιτάσματα σιδήρου, κυρίως όμως ορυκτά χρήσιμα στην αεροναυπηγική και στην κυβερνητική. Από την άλλη, δεν έχουν γίνει μελέτες βιοπροστασίας και ανθεί η βιοπειρατεία.

Ο Ισθμός του Τεουαντεπέκ είναι η πιο στενή λωρίδα γης στο Μεξικό και βρίσκεται στην Οαχάκα. Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν το κανάλι του Παναμά. Τώρα όμως, με την Κολομβία και τον Τσάβες δίπλα στο κανάλι, υπάρχει πρόβλημα. Σχεδιάζουν, λοιπόν, τη δημιουργία σιδηροδρομικών γραμμών και αυτοκινητοδρόμων στον Ισθμό, ώστε τα εμπορεύματα να φτάνουν στο Λος Άντζελες και από κει στην Ασία. Όλα αυτά όμως, θα έχουν πολιτισμικές, πολιτικές, περιβαλλοντικές και οικονομικές συνέπειες στις κοινότητες. Υπάρχει κι άλλο ένα κομμάτι στο παζλ της γεωπολιτικής: στις ΗΠΑ ένας εργάτης πληρώνεται 6 δολάρια την ώρα, στις μακιλαδόρες στα σύνορα του Μεξικού με τις ΗΠΑ 1,5 δολάριο, ενώ στην Κίνα 0,5 δολάριο την ώρα. Οι ιθαγενικές κοινότητες στον Ισθμό μπορούν να εξασφαλίσουν εργατικά χέρια με 0,7 δολάριο την ώρα. Τι συνεπάγεται όμως η μακιλαδόρα; Απουσία εργασιακών εγγυήσεων, άθλιες συνθήκες εργασίας, υπερεκμετάλλευση, μόλυνση, ναρκωτικές ουσίες που χρειάζεται ο εργάτης για να παράγει. Γι’ αυτό λέμε όχι στη μακιλαδόρα και όχι σ’ αυτό το μοντέλο «ανάπτυξης».

Ο κυβερνήτης, με λίγα λόγια, εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου στην Οαχάκα. Τον στηρίζει επίσης μια τοπική ολιγαρχία από επιχειρηματίες στον τομέα του τουρισμού, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η τουριστική ανάπτυξη θα βγάλει την πολιτεία από τη φτώχεια! Ο τουρισμός, όμως, έχει συνέπειες. Σ’ ένα τουριστικό μέρος το κόστος ζωής είναι πολύ υψηλό, ενώ οι μισθοί παραμένουν οι ίδιοι. Στην Οαχάκα μιλιούνται 16 διαφορετικές γλώσσες, είναι ένα μωσαϊκό πολιτισμών. Μας βλέπουν ως φολκλορ: χορεύουμε ωραία, έχουμε ωραία μουσική και φαγητό, αρχαιολογικά μνημεία (εμείς τα λέμε τελετουργικούς ναούς). Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει ηρεμία και τάξη, όχι πορείες και καταυλισμοί, παρκόμετρα και κάμερες ασφαλείας για να επιτηρούν το κέντρο. Βγάλαμε λοιπόν τα παρκόμετρά τους, βγάλαμε τις κάμερες, και οι πορείες και οι καταυλισμοί είναι ακόμη εδώ.

Τι θα γίνει αν πέσει ο κυβερνήτης;

Αυτή τη στιγμή επεξεργαζόμαστε όλοι μαζί ένα πρόγραμμα για την εκπαίδευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ενημέρωση, την απονομή δικαιοσύνης. Όποιος έρθει ως κυβερνήτης θα πρέπει να το αποδεχτεί.

Μετάφραση: Νίκος Κοκκάλας, Ματούλα Παπαδημητρίου.

Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007

Ανοιχτή επιστολή στην κόρη μου που συμμετέχει στις καταλήψεις

Με την ψυχή σε μια κλωστή, σου γράφω αυτά τα λόγια. Εσύ, με τη σχολική σου ποδιά, βρίσκεσαι στους δρόμους απεργώντας. Είσαι στις διαδηλώσεις, στις καταλήψεις. Και αγωνίζεσαι γι’ αυτό που ούτε εγώ ούτε η γενιά μου καταφέραμε να πετύχουμε: μια ποιοτική παιδεία …

Σου γράφω και αισθάνομαι αξιοθρήνητος καθώς πατώ τα πλήκτρα του υπολογιστή. Σα να ήταν ένα πιάνο χωρίς χορδές που πια δεν έχουν αντήχηση ούτε το απαραίτητο ειδικό βάρος για να βάλουν τάξη σε αυτόν τον κόσμο. Γιατί είναι στις σχολικές αίθουσες που θα έπρεπε να βρίσκεσαι, παίζοντας με τις φίλες σου, φλερτάροντας γλυκά με τους φίλους σου, ανακαλύπτοντας τα πρώτα πέταλα του έρωτα…

Αλλά καταλαβαίνω, δεν ξέρεις πόσο καταλαβαίνω αυτό που κάνεις μαζί με δεκάδες χιλιάδες υπέροχους αυτοοργανωμένους πιγκουίνους*. Με το πρόσωπο ακάλυπτο, αντιμετωπίζετε έναν πολύ καλά σχεδιασμένο μηχανισμό, που τον λαδώνουν εκείνοι που από τη σκιά ασκούν την εξουσία, εκείνοι που προωθούν την αποδιοργάνωση και την έλλειψη αλληλεγγύης ως στρατηγικές της αναπαραγωγής της κυριαρχίας.
Και είναι οι ίδιοι που συντονισμένα επιζητούν να παραμείνει η πλειοψηφία από εσάς, που είσαστε το μέλλον των ζωών μας, το βέλος που θα χαράξει νέα πορεία για την ανθρωπότητα, να παραμείνετε αδαείς, κολλημένοι σε μια ταυτότητα καταναλωτών, απομονωμένοι, ένα μπουλούκι, στερημένοι από το πραγματικό δυναμικό που φιλοξενείτε στις ψυχές και στα σώματά σας, για να γίνετε διακεκριμένοι επαγγελματίες, καλλιτέχνες, κατασκευαστές, εξειδικευμένοι εργάτες…

Όχι, κόρη μου, μη σε κοροϊδεύουν, δεν ήταν γι’ αυτή την τάξη των πραγμάτων που σκοτώσαμε δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο τα παιδικά μας χρόνια στη δικτατορία και που φτιάξαμε ένα μέτωπο, όταν, όπως κι εσύ τώρα, ήμασταν δεκατεσσάρων, σπάζοντας τον φόβο, δημιουργώντας συνείδηση, κάνοντάς την οργάνωση, επανακτώντας την εμπιστοσύνη στη συλλογικότητα, για να απαιτήσουμε ψωμί, εργασία, δικαιοσύνη και ελευθερία.

Ο παππούς σου δεν υπέφερε με σφιγμένα τα δόντια τα ηλεκτροσόκ για να υπάρχουν μαθητές πρώτης, δεύτερης, τρίτης και τέταρτης κατηγορίας σε καιρούς δημοκρατίας. Ο προπάππος σου, που έμαθε αυτοδίδακτος ανάγνωση και γραφή και οργανώθηκε στο συνδικάτο της FECH στις αρχές του 20ού αιώνα, δεν το έκανε για να παραμείνει και τον επόμενο αιώνα η διάκριση της τάξης, του ονόματος, της φυλετικής και εθνοτικής καταγωγής, ο βασικός διαχωριστικός πυλώνας στην εκπαίδευση και στην αγορά εργασίας στη χώρα.

Ούτε ο προ-προπάππος σου, ο Μανουέλ Χεσούς, κομμάτιασε τα γόνατά του σαν στρατευμένος τσαγκάρης στο τέλος του 19ου αιώνα για να υπάρχουν στον 21ο αιώνα παιδιά που πρέπει να δουλεύουν για να σπουδάσουν και να συντηρούν τις οικογένειές τους…

Πολλά προχώρησαν μπροστά, αλλά είναι πολλά περισσότερα αυτά που μένουν για να γίνουν. Και μην σου λένε παραμύθια για να κάνεις πίσω στον αγώνα σου. Εσείς παλεύετε για το δίκαιο, για το σωστό, γι’ αυτό που ως λαός, γενιά τη γενιά, αγωνιστήκαμε για την πατρίδα μας και την ανθρωπότητα.

Ούτε εγώ ούτε ο παππούς σου, ο προπάππος σου και ο προ-προπάππος σου είχαμε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη διάθεσή μας. Η δεξιά, με πλάγιο ή ευθύ τρόπο, πάντοτε βρίσκει τον τρόπο να διοχετεύει παραπλανητικά μηνύματα για να διαιρέσει και να τσακίσει τα κοινωνικά κινήματα. Το κέντρο, από τη μεριά του, πάντα θα σε καταδιώκει, για να μη ζημιωθούν τα θολά και επωφελή συμφέροντά του. Η αριστερά, τέλος, παραδοσιακά, καταλαμβάνει τους χώρους που ανοίγουν οι μάζες που αυτοοργανώνονται, για να πιέσει τις κυβερνήσεις να ακολουθήσουν το εκλογικό της πρόγραμμα, αλλά χωρίς να υποτάσσεται στην αρχηγία, την καθοδήγηση και τους ρυθμούς των συνειδητοποιημένων μαζών. Θα το γνωρίσεις κόρη μου, μακάρι αυτή τη φορά να 'ναι διαφορετικά….

Έτσι συνέβη με το κίνημα για την ισότητα τον 19ο αιώνα, με τους εργάτες και τους φοιτητές στις αρχές του 20ού αιώνα, με τους αγρότες το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα, με τους πομπλαδόρες** στη δικτατορία…

Είμαστε υπερήφανοι για σένα κόρη μου, για τον Μαρία Χεσούς και για όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσές σου στα εκατοντάδες κατειλημμένα λύκεια και κολέγια σε όλη τη Χιλή. Συνεχίστε να ακολουθείτε την υπεύθυνη διαίσθησή σας, βαδίστε με την εγγύηση που σας παρέχουν οι ίδιες σας οι δυνάμεις. Κάντε δική σας τη μνήμη, τη γνώση, τη φαντασία και τη συλλογική θέληση που με πολλαπλούς τρόπους άνοιξαν δρόμους για μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία και αλληλεγγύη στη Χιλή. Δεν χρειάζεται να είστε διαρκώς σε κινητοποίηση, μπορείτε να ξεκουραστείτε, να γιορτάσετε, να στοχαστείτε, να αποτιμήσετε, να μάθετε, και κατόπιν να επιστρέψετε στη δράση. Θυμήσου ότι ούτε η Ρώμη ούτε τίποτα στέρεο δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Και δεν χρειαζόμαστε άλλους μάρτυρες, σας θέλουμε ζωντανούς και υγιείς.

Εσείς τα καταφέρατε καλύτερα από όλους εμάς. Εσείς μας καθοδηγείτε εμάς τους ενήλικες, μας χαρίσατε πάλι την ελπίδα και την εμπιστοσύνη ότι ακόμα και οι πιο ιδεαλιστικοί στόχοι μπορεί να κατακτηθούν με τα πιο συγκεκριμένα και ρεαλιστικά μέσα, αν υπάρχει θέληση, ανεκτικότητα και οργάνωση. Μας δώσατε ξανά την ατομική και συλλογική πίστη, που αναγνωρίζει την υποχρέωση του αγώνα για δικαιοσύνη στον κόσμο. Βλέπουμε πώς εσείς, που τώρα γίνεστε άντρες και γυναίκες, αφιερώνετε τις ζωές σας στην υπηρεσία των άλλων, πάνω απ’ όλα σ’ εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, τους φτωχούς και τους αποκλεισμένους, και πόσο αυτό ανησυχεί τους βολεμένους προνομιούχους. Τι ωραία αρχή!

«Ο χαλκός στα ύψη και η παιδεία στο χώμα», «Τώρα ήρθε η ώρα…» Ω, κόρη μου, ευχαριστώ για όλα αυτά. Με την ψυχή σε μια κλωστή και με ταπεινό θαυμασμό για όλα όσα καταφέρατε με τους αγώνες σας, είμαι βέβαιος ότι είμαστε πολλοί και πολλές από όλες τις ηλικίες που σήμερα ανανεώνουμε μπροστά σας τη δέσμευσή μας να κάνουμε όλα τα αναγκαία για να φτάσουμε σε μια κοινωνία με άρτια εκπαίδευση για όλους, που θα εξασφαλίζει την όσο δυνατόν πιο ολοκληρωμένη ανάπτυξη των πλευρών του κάθε ατόμου, μαζί με την ανάπτυξη μιας αίσθησης των αξιών και της δέσμευσης να υπηρετείς τους άλλους.

Δεν θα ξεκουραστώ κόρη μου, ώσπου αυτή η κοινωνία να δώσει προτεραιότητα στις ανάγκες των φτωχών, ώσπου να γεννάει κάθε φορά και πιο πολλά άτομα πρόθυμα να θυσιάσουν το ατομικό τους συμφέρον για την απονομή δικαιοσύνης.

Στο υπόσχομαι.

Ο πατέρας σου, Μανουέλ Γκερέρο Αντεκέρα
Σαντιάγο της Χιλής, 5 Ιουνίου του 2006

* «Πιγκουίνοι» αποκαλούνται οι μαθητές και οι μαθήτριες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Χιλή, λόγω της στολής τους, και «εξέγερση των πιγκουίνων» αποκαλούν το κίνημά τους.
** Οι κάτοικοι των φτωχογειτονιών, των poblaciοnes.

Ο συγγραφέας είναι κοινωνιολόγος και ακαδημαϊκός
Πηγή: Grito Suburbano
μετάφραση: Μιχάλης Ανιτσάκης
("Αλάνα", τεύχος 3)

Κυκλοφορεί το 4ο τεύχος της «Αλάνας»



MΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙ

* η Οαχάκα εξεγέρθηκε αναζητώντας το όνειρο (γράφει η γιατρός Μπέρτα Ελένα Μουνιός, μεταξύ άλλων, εκφωνήτρια στο Ράδιο Ουνιβερσιδάδ)

ΓΕΩΓΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ
* περιπλανώμενο πανεπιστήμιο Τρασουμάντε
* περπατώντας τη δική μας Αμερική
* μεταλλεία στη Λατινική Αμερική: 500 χρόνια μετά η λεηλασία του Ποτοσί συνεχίζεται
* Εκουαδόρ: η αντίσταση των κοινοτήτων στην επέκταση των μεταλλείων
* Βενεζουέλα: αγώνας για ελεύθερους ανθρώπους και ελεύθερη γη (συζήτηση με τον Αντρές Τουέστα, συντονιστή του Αγροτικού Εθνικού Μετώπου Εσεκιέλ Σαμόρα)
* Μεξικό: συνάντηση των ζαπατιστικών λαών με τους λαούς του κόσμου
* στο Ναϊρόμπι και παντού το μέλλον είναι σήμερα

στην αυλή των θαυμάτων
* Όσο κι αν επιτίθεται η βαρβαρότητα, οι αντοχές μας θα τους τρομάζουν. Για τον Κωστή Νικηφοράκη...
* Στέκι Μεταναστών

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟΠΙΑ
* ο πολιτικός χάρτης της Λατινικής Αμερικής
* οι προκλήσεις για τα κοινωνικά κινήματα στη Λ. Αμερική
* Βενεζουέλα * Κούβα * Βολιβία * Νικαράγουα * Βραζιλία * Αργεντινή * Παραγουάη * Εκουαδόρ * Κολομβία
* ουστ!!! Λουίς Ποσάδα Καρρίλες

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ
* Βραζιλία: συνέντευξη με τον ηγέτη του PCC (Πρώτο Κομάντο της Πρωτεύουσας)
* Γουατεμάλα: δεν έχουμε γη να καλλιεργήσουμε
* Βραζιλία: η πράσινη έρημος των ευκαλύπτων

ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ
* το αναρχικό κίνημα στη Χιλή
* «Πόλη του Θεού»: η πρώτη κατάληψη γης στο Περού
* η μουσική μέντο από τη Τζαμάικα
* η ιθαγενική λογοτεχνία στο Μεξικό
* καλλιτεχνική δημιουργία και συλλογική μνήμη (Τα ποδήλατα του Φερνάντο Τραβέρσο)

ΑλΑΝΑ, όπως λέμε... ΑΛληλεγγύη, ΑΝτίσταση, Αξιοπρέπεια

Πού θα βρείτε την «Αλάνα»

Όσο κι αν επιτίθεται η βαρβαρότητα, οι αντοχές μας θα τους τρομάζουν. Για τον Κωστή Νικηφοράκη...



Αλληλεγγύη: Δεν είναι ο πόνος που µας ενώνει, είναι η δύναµή µας

Με αυτή τη λογική λειτουργούν εδώ και 15 περίπου χρόνια τα συσσίτια Σπλάντζιας στα Χανιά. Ένας χώρος που προσφέρει φαγητό στους φτωχούς και άνεργους της πόλης, ενώ παράλληλα και για αρκετά χρόνια λειτουργούσε ιατρείο-οδοντιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης µε εθελοντική προσφορά των γιατρών. Στις γειτονιές της Σπλάντζιας, αναπνέει η αλληλεγγύη ως κοινωνική παρέµβαση, έργο ζωής του Κωστή Νικηφοράκη. Δεν του ανήκει µόνο η ιδέα, αλλά και η αγωνία κι ο αγώνας για ν’ αντέξει τόσα χρόνια η ιδέα αυτή.

Προφανώς, οι δυσκολίες ήταν πολλές. Σπουδαιότερη η αντιπαράθεση µε την εκκλησία και τους φορείς που προσπαθούσαν να δώσουν έναν θρησκευτικό προσανατολισµό στα συσσίτια. Βήµα βήµα, όµως, κατοχυρώθηκε οριστικά πια ο κοινωνικός χαρακτήρας τους. Οι οικονοµικές δυσκολίες, ωστόσο, ήταν ένα εµπόδιο που έπρεπε να ξεπερνιέται καθηµερινά, ενώ, ταυτόχρονα, ήταν ανάγκη να γίνει η Σπλάντζια σηµείο αναφοράς για όλη τη χανιώτικη κοινωνία: να τη γνωρίσουν, να τη στηρίξουν και να την προχωρήσουν. Αυτό το δύσκολο έργο δεν θα µπορούσε να γίνει πράξη χωρίς την παρουσία, τη µαχητικότητα και την προσφορά του Κωστή. Σίγουρα δεν ήταν µόνος. «Ήµασταν όλοι µαζί, µα θαρρείς πως αυτός ήταν όλοι».

Κατάφερνε µε το δικό του τρόπο να πείθει τους καταστηµατάρχες να δίνουν τα τρόφιµα και τον κόσµο να ενισχύει χρηµατικά (έκδοση και διακίνηση ηµερολογίου από το 1993). Πολλοί ήταν αυτοί που δούλεψαν για τη Σπλάντζια, την αγάπησαν, την είδαν ως αξία ζωής και ως κοµµάτι της ζωής τους: δάσκαλοι ανοίγουν και λειτουργούν την παιδική και εφηβική βιβλιοθήκη, καθηγητές οργανώνουν µαθήµατα ελληνικών σε µετανάστες, νοικοκυρές φτιάχνουν φαγητά και γλυκά, άνεργες οργανώνουν γιορτές…. χωρίς κανείς να νιώθει ότι είναι φιλάνθρωπος. Όλοι µιλούσαν για την αλληλεγγύη ως πρώτο βήµα αντίστασης.

Ο Κωστής έφυγε... Επιθυµία του ήταν τα «λεφτά να πάνε στην Σπλάντζια και όχι για στεφάνια». Έτσι, οι εξαθλιωµένοι, οι πρόσφυγες και οι µετανάστες δεν θα 'ναι µόνοι τους… θα υπάρχει πάντα γι’ αυτούς ο χώρος και οι άνθρωποι της Σπλάντζιας… ο χώρος του Κωστή.

Κική Ζαράγκα

_________________________________________________________________

O Κωστής λάτρευε τη ζωή και πολεμούσε τον θάνατο, κάθε είδους. Δεν τα πήγαινε βέβαια και πολύ καλά με την υγεία… Επεδίωκε τη φθορά, γιατί πολλά απ’ αυτά που έβλεπε κάθε μέρα δεν τ’ άντεχε και ήθελε να θαμπώσει την εικόνα.

Κάποιους απ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, μας δίδαξε τι σημαίνει να είσαι θεραπευτής, γιατί γιατροί υπάρχουν πολλοί… Στον καρκινοπαθή άρρωστο –άφηνε τα πρωτόκολλα να τα διαχειριστούν οι επιστήμονες– καθόταν στο κρεβάτι του, του αφιέρωνε χρόνο, του έπιανε το χέρι και του έλεγε δυο κουβέντες με απίστευτη τρυφερότητα και πολλά ψέματα με φοβερή πειστικότητα. Έτσι του έδινε ελπίδα, του έδινε ζωή.

Θα είμαστε πάντα μαζί στο «εδώ» και είμαι σίγουρη ότι στο «μετά» θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι πίνοντας, καπνίζοντας, τρώγοντας και γελώντας…
Χριστίνα Κυδώνα

____________________________________________________________________

Στο εδώλιο του κατηγορουμένου στο δικαστήριο της τουρκικής χούντας (Άγκυρα, 1988), επειδή ύψωσαν πανό αλληλεγγύης σε δικαζόμενους αντιστασιακούς. Από αριστερά προς τα δεξιά: Κωστής Νικηφοράκης, Νίκος Μπελαβίλας, Γιώργος Κουβίδης, Νίκος Γιαννόπουλος.

[Από το τεύχος 4 της «Αλάνας»]


Δείτε και το άρθρο Το νόημα της αλληλεγγύης στον «Ιό» της Ελευθεροτυπίας.

Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

Mουσική εκδήλωση αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας

Σας προσκαλούμε στη μουσική εκδήλωση αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας, την Τετάρτη 14 Μαρτίου, 8:30μ.μ., με τη συμμετοχή των Μάρτα Μορελεόν, Under Construction και Techtones, στους «Μεθυστάνες», Λεπενιώτου 26 και Ωγύγου, Ψυρρή. Τιμή ενίσχυσης: 3 ευρώ

Τα έσοδα θα διατεθούν για τη δημιουργία ιατρικού κέντρου στον Αυτόνομο Εξεγερμένο Δήμο Φρανσίσκο Βίγια, από το οποίο θα επωφεληθούν 20.000 κάτοικοι 40 κοινοτήτων.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει την κατασκευή και τον εξοπλισμό ιατρείου, φαρμακαποθήκης και εργαστηρίου παραγωγής φαρμάκων, την αγορά φορτηγού για τις ανάγκες των κοινοτήτων (ένα είδος κινητού φαρμακείου) και την εκπαίδευση 4 ατόμων που θα αναλάβουν τη διαχείριση της φαρμακαποθήκης.

Η Καμπάνια «Ένα Σχολείο για την Τσιάπας» έχει ήδη συμβάλει στην κατασκευή ενός Κέντρου Επιμόρφωσης Δασκάλων στην κοινότητα Κουλέμπρα (ένα συγκρότημα κτιρίων 1.600 τ.μ., που εγκαινιάστηκε το 2004) και συνεχίζει στηρίζοντας την οικοδόμηση του αυτόνομου συστήματος υγείας. Με την πεποίθηση πως μπορούμε να χτίσουμε έναν κόσμο με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη!

Επισυνάπτουμε την αφίσα της εκδήλωσης και δύο φωτογραφίες από τη γιορτή που έγινε πρόσφατα στην κοινότητα με αφορμή την αγορά του φορτηγού.

Η δημιουργία του ιατροφαρμακευτικού κέντρου ξεκίνησε!

Σας περιμένουμε!
Πείτε το στις φίλες και τους φίλους σας
και προωθήστε την πρόσκληση!

Καμπάνια «Ένα Σχολείο για την Τσιάπας»
Τσαμαδού 13, Αθήνα
www.escuelazapatista.gr
escuelapara@yahoo.com