Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21, 2006

Οαχάκα, Μεξικό: Αντιστεκόμαστε για να νικήσουμε!


22 Δεκέμβρη: Διεθνής ημέρα δράσης και αλληλεγγύης
στον εξεγερμένο λαό της Οαχάκα


Ο ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΟΑΧΑΚΑ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!



Συγκέντρωση ενημέρωσης και αλληλεγγύης στην Αθήνα:
Παρασκευή 22 Δεκέμβρη 2006,
Πλατεία Κλαυθμώνος, 17:00
(έκθεση φωτογραφίας και βιντεοπροβολές
από την εξέγερση της Οαχάκα)
ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ


Οαχάκα: Νοτιοανατολικό Μεξικό. Μία από τις πιο πλούσιες πολιτείες της χώρας.
Φυσικός πλούτος: βιοποικιλότητα, ουράνιο, ορυκτά και μέταλλα χρήσιμα στην αεροναυτική και τις νέες τεχνολογίες.
Γεωπολιτική θέση: Εξαιρετικά στρατηγική. Ο Ισθμός του Τεουαντεπέκ, το πλέον στενό σημείο ανάμεσα στους δύο ωκεανούς μετά την διώρυγα του Παναμά, βρίσκεται στο στόχαστρο των ΗΠΑ εδώ και 100 χρόνια.

Οαχάκα: 3.500.000 κάτοικοι, το 60% ιθαγενείς και φτωχοί.
Οαχάκα: Κυβερνήτης από το 2004 ο ακροδεξιός Ουλίσες Ρουίς («εκλεγμένος» με νοθεία), προσωποποίηση ενός συστήματος βαρβαρότητας, καταστολής, διαφθοράς και απόλυτης υποταγής στα συμφέροντα επιχειρήσεων, μεξικάνικων και πολυεθνικών.

Οαχάκα, Μάης - Οκτώβρης 2006: Η βάρβαρη καταστολή, από την πολιτειακή αστυνομία, του κινήματος των δασκάλων της Οαχάκα, οδηγεί σε μία παλλαϊκή εξέγερση. Κοινωνικές οργανώσεις, μη κυβερνητικές οργανώσεις, συλλογικότητες, σωματεία, συνδικάτα, ιθαγενικές κοινότητες, συλλογικότητες νέων, όλος ο λαός της Οαχάκα ξεσηκώνεται με κοινό και αδιαπραγμάτευτο αίτημα να φύγει ο κυβερνήτης Ουλίσες Ρουίς και η διεφθαρμένη κυβέρνησή του.

Επί πέντε μήνες οι δάσκαλοι και ο λαός της Οαχάκα κρατάνε την πόλη στα χέρια τους. Καταλαμβάνουν κυβερνητικά κτίρια, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, ελέγχουν την πρόσβαση στην πόλη, εξασφαλίζουν την ασφάλεια των κατοίκων, αποτρέπουν τις επιθέσεις της πολιτειακής αστυνομίας. Ιδρύουν την Συνέλευση των Λαών της Οαχάκα (APPO), κυρίαρχο όργανο του αγώνα τους και πρόπλασμα μιας μορφής εναλλακτικής διακυβέρνησης. Οριζόντιας και αμεσοδημοκρατικής με εκπροσώπους εναλλασσόμενους και ανακλητούς.

Ο κυβερνήτης της Οαχάκα και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Μεξικού, αντιμέτωποι με ένα παλλαϊκό κίνημα, που δικαίως έχει χαρακτηριστεί Κομούνα της Οαχάκα, επιχειρούν με όλα τα μέσα να το διαβάλλουν, να το διασπάσουν, να το εξαγοράσουν. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχονται από την κυβέρνηση εξαπολύουν ένα βρώμικο πόλεμο ενάντια στην APPO. Οι πληρωμένοι δολοφόνοι του Ουλίσες Ρουίς, από τις παραστρατιωτικές και παρακρατικές οργανώσεις που ελέγχει, σπέρνουν τον τρόμο στην πόλη πυροβολώντας αδιακρίτως τις νύχτες στο πλήθος, δολοφονώντας, απαγάγοντας, τρομοκρατώντας.

Δεν τα καταφέρνουν. Ο λαός της Οαχάκα έχει χάσει το φόβο. Σε κάθε βίαιη απόπειρα καταστολής, για κάθε νεκρό, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κατεβαίνουν στους δρόμους.

Νοέμβρης 2006: Η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Μεξικού, θέλοντας να ξεκαθαρίσει το δρόμο στον ακροδεξιό και «εκλεγμένο» με νοθεία, καινούργιο πρόεδρο του Μεξικού, Φελίπε Καλντερόν, αποφασίζει να πνίξει την εξέγερση. Στις 30 Οκτώβρη, 7.500 πάνοπλοι αστυνομικοί, υποστηριζόμενοι από ελικόπτερα, αύρες, τεθωρακισμένα οχήματα καταλαμβάνουν το κέντρο της πόλης. Η ομοσπονδιακή αστυνομία, ως άλλος στρατός κατοχής, σε συνεργασία με τις παρακρατικές ομάδες του Ουλίσες Ρουίς, συλλαμβάνουν, απαγάγουν, βασανίζουν, δολοφονούν, καίνε γραφεία οργανώσεων και σπίτια μελών της ΑPPO.

Οαχάκα 2006: 26 νεκροί. Καταπάτηση κάθε δικαιώματος. Βασανιστήρια. Γυναίκες θύματα σεξουαλικής κακοποίηση. Δεκάδες «εξαφανισμένοι». Εκατοντάδες φυλακισμένοι. Εκατοντάδες εντάλματα σύλληψης. ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.

Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΟΑΧΑΚΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ
Στις 10 Δεκέμβρη, 350.000 άνθρωποι, νίκησαν το φόβο και βγήκαν στους δρόμους , απαιτώντας:
* Την εμφάνιση των εξαφανισμένων
* Την απελευθέρωση των φυλακισμένων
* Την παραίτηση του κυβερνήτη Ρουίς
* Την απόσυρση της ομοσπονδιακής αστυνομίας
* Την τιμωρία των ενόχων για βασανιστήρια, βιασμούς και δολοφονίες
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Μαζί τους διαδηλώνουμε, στις 22 Δεκέμβρη, σε όλο τον κόσμο,
διαδηλώνοντας την αλληλεγγύη μας

Ο ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΟΑΧΑΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!


Συγκέντρωση ενημέρωσης και αλληλεγγύης στην Αθήνα:
Παρασκευή 22 Δεκέμβρη 2006, Πλατεία Κλαυθμώνος, 17:00

Κινήσεις Αλληλεγγύης στον Εξεγερμένο Λαό της Οαχάκα

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006

Παζάρι αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας

Το Σάββατο 16 Δεκέμβρη στην πλατεία Καπνικαρέας (πεζόδρομος Ερμού) η Καμπάνια "Ένα Σχολείο για την Τσιάπας" διοργανώνει παζάρι αλληλεγγύης στους εξεγερμένους Ζαπατίστας.

Όσοι θέλουν να συνεισφέρουν μπορούν φέρουν αντικείμενα που θα μπορούσαν να πουληθούν στο παζάρι (βιβλία, CD, κοσμήματα, διακοσμητικά αντικείμενα σε καλή κατάσταση) στο Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13, Εξάρχεια (6 μ.μ.-10 μ.μ.), ή, στον ΣΠΟΡΟ, Σπυρίδωνος Τρικούπη 21, Εξάρχεια (11 π.μ.-3 μ.μ.), ή και στην Πλατεία Καπνικαρέας το Σάββατο από τις 9 το πρωί.

ΤΑ έσοδα θα διατεθούν για την ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ στον αυτόνομο ζαπατιστικό δήμο Φρανσίσκο Βίγια.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006

Οαχάκα: 8η Μεγα-πορεία στις 10 Δεκέμβρη

Παρά την κρατική τρομοκρατία, τον ψυχολογικό πόλεμο και τις προσπάθειες της κυβέρνησης Ulises Ruiz να ακινητοποιήσει τον λαό της Oaxaca χιλιάδες άνθρωποι αγνόησαν το φόβο και βγήκαν πάλι στους δρόμους ενάντια στον "τύραννο" και την "κατασταλτική" Αστυνομία της Πρόληψης.

Άλλη μια φορά ο λαός της Οaxaca βρίσκεται στους δρόμους απαιτώντας

  • την άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων
  • να εμφανιστούν οι αγνοούμενοι
  • την άμεση απομάκρυνση της Αστυνομίας της Πρόληψης και
  • την παραίτηση του Ulises Ruiz από την Oaxaca

Την Κυριακή 10 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε η 8η Μεγα-πορεία στους δρόμους της Oaxaca. Με αυτή τη διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από την Oaxaca ξεκινάει μια νέα περίοδος αγώνα της ΑΡΡΟ: η Ημερίδα για την Ειρήνη τη Δικαιοσύνη, τη Δημοκρατία και την Ελευθερία χωρίς τον Ulises Ruiz Ortiz.

Στην κεφαλή της πορείας βρίσκονταν οι συγγενείς, των κρατούμενων, των αγνοούμενων και δολοφονημένων στη διάρκεια αυτού του αγώνα, κρατώντας πανώ και φωνάζωντας συνθήματα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων. Ακολουθούσε το Λαϊκό Συμβούλιο των Λαών της Oaxaca που αγνόησαν τα εντάλματα σύλληψης που εκρεμμούν εναντίον τους και πήγαν στην πορεία. Συμμετείχαν ακόμα η Λαϊκή Συνέλευση των Λαών της Michoacan, συνδικάτα, γερουσιαστές και ηγέτες του Frente Amplio Progresistas σε ένδειξη αλληλεγγύης σ΄ αυτό τον αγώνα.

Η πορεία ξεκίνησε στις 11 περίπου το πρωί και ήταν ειρηνική. Καθώς εξελίσσονταν μεγάλωνε συνέχεια μιας και όλο και περισσότεροι έμπαιναν μέσα για να συμπορευτούν.

Χρονικό από την πορεία στα Ισπανικά: | APPO | OaxacaLibre | Periodico Noticias

Video: 1 | 2 |


Πηγές: Indymedia chiapas | cml.sarava.org


[Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο Άθενς Ιντιμίντια]

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006

Υποδιοικητής Μάρκος (EZLN): Η εξέγερση προ των πυλών...

Συνέντευξη του υποδιοικητή Μάρκος, του Ζαπατιστικού Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού, στον Zósimo Camacho και τη Nancy Flores του δεκαπενθήμερου μεξικάνικου περιοδικού Contralínea. Η συνέντευξη, μεταφρασμένη στα ελληνικά από τον/την ΔΚΑ, δημοσιεύτηκε στο http://athens.indymedia.org/ απ' όπου και αναδημοσιεύεται.

Ο Μάρκος προβλέπει ότι ο Φελίπε Καλδερόν δεν θα ολοκληρώσει την εξαετή θητεία του, καθώς είναι αναπόφευκτο να ανατραπεί πριν από το 2012. Αναγνωρίζει ότι έκανε λάθος πιστεύοντας ότι το μεξικανικό και το βορειοαμερικανικό κεφάλαιο θα ήταν «ευφυέστερο» και θα τοποθετούσε τον Λόπες Ομπραδόρ στην προεδρία της Δημοκρατίας, «όμως, τελικά, επέλεξαν τον πιο γρήγορο δρόμο για μια εθνική εξέγερση».

-Θεωρούσες δεδομένο ότι ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι ο Λόπες Ομπραδόρ γιατί, όπως έλεγες, ήταν ο εγγυητής της συνέχειας του καπιταλισμού με μια υποτιθέμενη αναδιανομή του πλούτου. Όμως, τελικά, πρόεδρος ανέλαβε ο Φελίπε Καλδερόν. Έκανες λάθος όταν σημείωνες ότι και οι δύο επιλογές αντιπροσώπευαν το ίδιο πράγμα;

-Δεν είναι το ίδιο. Για τον άγριο καπιταλισμό, η επιλογή του Λόπες Ομπραδόρ ήταν καλύτερη, γιατί σήμαινε τη διατήρηση της οικονομικής πολιτικής, αυτό που εκείνος ονόμαζε «διατήρηση των μακροοικονομικών μεταβλητών» με κοινωνικό έλεγχο. Κάναμε λάθος πιστεύοντας ότι το μεξικανικό και το βορειοαμερικανικό κεφάλαιο ήταν εξυπνότερο, θεωρώντας ότι θα κατανοήσει αυτό που επαναλάμβανε διαρκώς ο Λόπες Ομπραδόρ: ότι δεν πρόκειται να το βλάψει καθόλου, θα σεβαστεί τα κέρδη του και απλά θα αναδιανείμει τον πλούτο που λήστευε το πολιτικό σύστημα. Ο Ομπραδόρ δεν είπε ποτέ ότι θα μειώσει το ύψος των κερδών ή θα αλλάξει την πολιτική λεηλασίας που υπάρχει σήμερα.

-Τότε, γιατί οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι θεσμοί του μεξικανικού πολιτικού συστήματος προτίμησαν τον Φελίπε Καλδερόν;

-Αυτό που συνέβη είναι ότι φοβήθηκαν μήπως ο Λόπες Ομπραδόρ ξυπνήσει κάτι που δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί και ξεπεράσει τα όρια. Όταν συνέκριναν τον Λόπες Ομπραδόρ με τον Τσάβες, δεν υποστήριζαν ότι ο Ομπραδόρ υιοθετούσε τις θέσεις του Τσάβες, αλλά ότι ήταν πιθανό να δημιουργηθεί ένα κίνημα και μια κοινωνική σύγκρουση, την οποία δεν θα μπορούσε να ελέγξει ούτε ο Ομπραδόρ ούτε κανείς. Κι έτσι, προτίμησαν τον γρηγορότερο -ή ευκολότερο- δρόμο για την καταστροφή των υλικών βάσεων του έθνους. Με άλλα λόγια, λένε ότι εκκρεμούν οι «μεγάλες μεταρρυθμίσεις», στους τομείς της ενέργειας, της φορολογίας και της γης -και δεν εννοώ μόνο τη γη, αλλά και το νερό, τον αέρα, τους φυσικούς πόρους-, πράγμα που σημαίνει ότι θα ολοκληρωθεί η καταστροφή της χώρας, η οποία θα μετατραπεί σε μια έρημη γη χωρίς ανθρώπους και χωρίς καμία παραγωγική ικανότητα. Επιλέγοντας τον Καλδερόν, επιλέγουν τον πιο γρήγορο τρόπο για να οδηγήσουν αυτή τη χώρα στην καταστροφή, υποθέτοντας ότι δεν χρειάζονται πια οι κατασταλτικές μέθοδοι για να ελέγξουν τα πράγματα. Σε γενικές γραμμές, το μεγάλο μεξικανικό και βορειοαμερικανικό κεφάλαιο προτίμησε την ταχύτερη οδό για μια εθνική εξέγερση.

-Όμως, ποια συμφέροντα εκπροσωπεί ο Καλδερόν; Θα είναι μια κυβέρνηση περισσότερο καταπιεστική από όσο θα ήταν μια κυβέρνηση με τον Λόπες Ομπραδόρ;

-Ο Καλδερόν έχει μια δυσκολία που δεν θα είχε ο Ομπραδόρ: τη μη νομιμοποίηση. Από την εποχή της επανεκλογής του Πορφίριο Ντίας, το 1910, κανείς άλλος πρόεδρος, ακόμη κι ο Σαλίνας δε Γκορτάρι, δεν είχε αμφισβητηθεί σε τέτοιο βαθμό, με μια τόσο προφανή νοθεία. Στην ουσία, το μόνο πράγμα που απομένει στον Καλδερόν για να προσπαθήσει να κυβερνήσει είναι, από τη μια πλευρά, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και, από την άλλη, οι ξιφολόγχες. Βέβαια, οι ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημέρωσης έχουν ένα πρόβλημα το οποίο δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν, την αξιοπιστία. Όταν τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, όπως η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι μεγάλες εκδοτικές επιχειρήσεις εναγκαλίζονται την πολιτική τάξη, την ίδια στιγμή εναγκαλίζονται την αναξιοπιστία. Είναι κάτι που γίνεται όλο και πιο εμφανές, με την αυξανόμενη αποστροφή που υπάρχει για τους εργαζόμενους στους δύο μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς. Ένα ακόμη σύμπτωμα είναι το γεγονός ότι οι σταθμοί στρέφονται με θλιβερό τρόπο σε όλο και πιο γελοία προγράμματα, για να προσελκύσουν την προσοχή. Η αξιοπιστία των ειδήσεων διαρκώς μειώνεται, ενώ η πλειονότητα του κόσμου δεν πιστεύει ακόμη και τις λίγες εκπομπές που βλέπει. Το ίδιο ισχύει και για τις μεγάλες εφημερίδες και τα περιοδικά.

-Η εκλογική διαδικασία του περασμένου Ιουλίου, την οποία έχεις χαρακτηρίσει καλπονοθευτική, δημιούργησε ένα κοινωνικό κίνημα στήριξης του Λόπες Ομπραδόρ. Οι υποστηρικτές του τον ονόμασαν «νόμιμο πρόεδρο» κι εκείνος συγκάλεσε ένα Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο (CND). Στις 20 Νοεμβρίου όρισε την «αντιστεκόμενη» κυβέρνησή του. Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτό το κίνημα που κατάφερε να συγκεντρώσει εκατομμύρια άτομα;

-Ότι θα το πουλήσουν. Το πρόβλημα του κινήματος που στηρίζει τον Ομπραδόρ ενάντια στην εκλογική νοθεία βρίσκεται στη διοίκηση. Και είναι ένα παράδειγμα του τι θα κάνει ο Ομπραδόρ αν αναλάβει την προεδρία, είναι το ψέμα μιας «νέας» μορφής πολιτικής με τους ίδιους αιώνιους παλαιούς πολιτικούς, αυτούς που μεταπηδούν από τη μια πλευρά στην άλλη. Το σύμβολο αυτής της υποτιθέμενης αλλαγής που υπόσχεται ο Ομπραδόρ, είναι ο Μουνιός Λέδο, ο οποίος δεν έχει αφήσει κόμμα που να μην έχει ενταχθεί. Η διοίκηση και η πολιτική ελίτ του PRD (Κόμμα Δημοκρατικής Επανάστασης), τα ηγετικά στελέχη και όσοι έχουν δημόσια καθήκοντα θα πουλήσουν αυτό το κίνημα με την πρώτη ευκαιρία, αν δεν το έχουν ήδη κάνει. Ένα μεγάλο μέρος αυτής της κοινωνικής κινητοποίησης, η οποία διαμορφώθηκε μετά τη νοθεία της 2ας Ιουλίου, έχει χειραγωγηθεί από αυτά τα άτομα, αν και υπήρχαν έντιμοι άνθρωποι που πίστευαν ό,τι πίστευαν και ήταν διατεθειμένοι για όλα. Αυτή η κοινωνική πίεση χρησιμοποιείται από τη διοίκηση του PRD και τους παλαιούς πολιτικούς για να διαπραγματευτούν με την κυβέρνηση. Σήμερα, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι ακόμη και το κεφάλι του Λόπες Ομπραδόρ, καθώς και όλο το κοινωνικό κίνημα που τον στήριζε. Με το πέρασμα του χρόνου, τα ηγετικά στελέχη του PRD βλέπουν με ικανοποίηση την επικοινωνιακή φθορά του προσώπου του Ομπραδόρ. Το γεγονός ότι κάθε φορά που εμφανίζεται υπάρχει λιγότερος κόσμος, και μάλιστα λιγότερο μαχητικός, είναι γι’ αυτούς όφελος, γιατί ο Ομπραδόρ είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε μια σκιά για τα συμφέροντά τους, όπως συνέβη με τον Κάρδενας στην εποχή του. Η μοίρα του αντιπολιτευόμενου κινήματος του οποίου ηγείται ο Ομπραδόρ είναι το ξεπούλημα. Τα ηγετικά στελέχη του PRD, οι βουλευτές και οι γερουσιαστές, εκτιμούν ότι η μόδα του θα περάσει. Θα τού προσφέρουν τη λύση που πρόσφεραν στον Κάρδενας, κάποιον «τίτλο» για να ταξιδεύει στη χώρα ως νόμιμος πρόεδρος, χωρίς κανένα παραγόμενο αποτέλεσμα.

-Και η προοπτική της «αντιπολιτευόμενης κυβέρνησης»;

-Το πρόβλημα μιας «εναλλακτικής κυβέρνησης» είναι ότι πρέπει να κυβερνά, αλλιώς είναι απλά μια δήλωση. Και μια κυβέρνηση που κυβερνά πραγματικά, πρέπει να ψηφίζει νόμους και να έχει την ικανότητα να τους εφαρμόσει. Πρέπει να προχωρήσει σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, μια νέα μορφή συμβίωσης. Στην περίπτωση του Ομπραδόρ, μέχρι τώρα, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Μάλιστα, ο ίδιος έχει πει ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τη φορολογία ή να εφαρμόσει ένα δικαιότερο σύστημα. Σήμερα, το πρόβλημα της γης είναι το άρθρο 27. Μια κυβέρνηση που ορίζεται ως αντίπαλος της επίσημης κυβέρνησης πρέπει να τοποθετηθεί σε σχέση με το άρθρο 27, με άλλα λόγια, πρέπει να καταργήσει τη «μεταρρύθμιση» του Σαλίνας. Αν η κυβέρνηση του Ομπραδόρ έκανε αυτή την πρόταση, το κίνημά του, το οποίο σήμερα είναι κατά βάση αστικό και μεσοαστικό, θα μετατρεπόταν σε αγροτικό. Και, όπως έχουμε δει, ο αγρότης δεν έχει να κάνει τίποτα άλλο από το να αγωνιστεί για τη γη. Δεν υπάρχει τοποθέτηση για αυτό το θέμα. Η Συνθήκη για το Ελεύθερο Εμπόριο έχει εξαφανίσει τη μικρή και μεσαία βιοτεχνία, τόσο την αγροτική όσο και την αστική. Για αυτή τη συνθήκη δεν προτείνεται τίποτα ριζοσπαστικό, ενώ θα έπρεπε πρωτίστως να μην αναγνωρίζεται, να μην ισχύει μονομερώς. Αυτό θα σήμαινε ότι προστατεύεται η εσωτερική αγορά. Η μοναδική λίγο ως πολύ «αριστερή» θέση του Ομπραδόρ ήταν η εκπλήρωση των Συμφωνιών του Σαν Αντρές, κάτι που δεν εξαρτιόταν από τον ίδιο, αφού αφορούσε το κόμμα, τους βουλευτές και τους γερουσιαστές που είναι αρμόδιοι για αυτή τη συνταγματική τροποποίηση.

Μια «εναλλακτική» κυβέρνηση θα έπρεπε να πάρει τη γη, να την αναδιανείμει, να εφαρμόσει νόμους για το εμπόριο, όπως κάνουν οι Συνελεύσεις Καλής Διακυβέρνησης στην Τσιάπας, ή οι ιθαγενικοί αυτόνομοι δήμοι σε άλλες περιοχές της χώρας. Αυτές είναι πραγματικά «εναλλακτικές» κυβερνήσεις. Η θεμελιώδης αλλαγή που θα μπορούσε να υπάρχει σε αυτές τις δηλώσεις του Ομπραδόρ, θα ήταν να προτείνει μια κυβέρνηση «αντίστασης», όπως είχε κάνει ο Χουάρες. Αυτό μάλιστα. Γιατί, χρησιμοποιεί πολύ την εικόνα του Χουάρες, αλλά ο Χουάρες συγκρούστηκε με την αυτοκρατορία του Μαξιμιλιάνο, κυβερνούσε, ψήφιζε νόμους, παρόλο που ήταν μια κυβέρνηση που ταλαντευόταν από το ένα άκρο στο άλλο, αλλά κυβερνούσε «αντιστεκόμενη» και χωρίς πόρους, καλούσε τον κόσμο να εφαρμόσει τους νόμους που ψήφιζε. Εμείς θεωρούμε ότι θα συμβεί ό,τι συνέβη με τη μετεκλογική κινητοποίηση στην κεντρική πλατεία της Πόλης του Μεξικού. Δεν δημιουργείται μια οργανωτική δομή. Αυτή είναι η διαφορά με την Οαχάκα, όπου ένα κίνημα προωθεί την αυτοοργάνωση στο λαό και δεν εξαρτάται από τον «αρχηγό», από αυτά που λέει ή δεν λέει.

Όσον αφορά εμάς, ως ιθαγενείς βλέπουμε ότι αυτοί που συμμετέχουν ως εκπρόσωποι του ιθαγενικού κινήματος στο Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο (CND) είναι οι υπάλληλοι του Φοξ. Είναι ο Μάρκος Ματίας, που σήμερα είναι βουλευτής του Κόμματος Δημοκρατικής Επανάστασης (PRD), αλλά υπήρξε και υπάλληλος της Σοτσίτλ Γκάλβες στο Εθνικό Ιθαγενικό Ινστιτούτο (Σ.τ.Μ.: INI, η κυβερνητική ιθαγενική οργάνωση), στη συνέχεια εξαφανίστηκε και για μεγάλο διάστημα εμφανιζόταν ως αξιωματούχος. Αυτό είναι ένα κίνημα που τους προσφέρει απλά μια βιτρίνα, μια νομιμοποίηση, αλλά δεν εκπροσωπεί τίποτα απολύτως. Και βέβαια, δεν είναι ο EZLN η ισχυρή βάση του ιθαγενικού κινήματος στο Μεξικό, είναι το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο (CNI). Το PRD κοροϊδεύει, χρησιμοποιώντας τα ίδια αρχικά (CNI) για το Εθνικό Ιθαγενικό Συνέδριο, χωρίς να ξεκαθαρίζει ότι άλλο το Συνέδριο και άλλο το Κογκρέσο, το οποίο προσπαθεί να εξαφανίσει.

-Παρακολουθούμε τον αγώνα της Λαϊκής Συνέλευσης των Λαών της Οαχάκα (APPO), που απαιτεί την παραίτηση του κυβερνήτη Ουλίσες Ρουίς. Επίσης, βλέπουμε την αντίδραση της ομοσπονδιακής και της πολιτειακής κυβέρνησης, οι οποίες προσπαθούν να τον διατηρήσουν στη θέση του με κάθε τίμημα. Ποια μαθήματα μπορεί να αντλήσει ο EZLN και η «Άλλη Εκστρατεία», τόσο σε σχέση με την οργάνωση της APPO, όσο και με την αντίδραση των κυβερνήσεων;

-Το πρώτο μεγάλο μάθημα: είναι ένα κίνημα όπου δεν υπάρχει αναγνωρισμένος αρχηγός, με διάρκεια, γιατί υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι είναι αρχηγοί και προκαλούν θλίψη. Στο κίνημα της APPO, για να το πω αλλιώς, διοικεί πραγματικά ο λαός και αρχίζει να εκπληρώνει με επιτυχία τα καθήκοντα της κυβέρνησης. Όσον αφορά την αντίδραση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, όπως πάντα, δεν υπολογίζει σωστά την απάντηση του λαού.

Μαθαίνουμε ότι η Ομοσπονδιακή Αστυνομία Πρόληψης (PFP) εκτοξεύει δακρυγόνα που έχουν ένα κίτρινο χρώμα. Είναι μια χημική ουσία που κολλά στο δέρμα και σε ξαπλώνει κάτω. Και, υποτίθεται ότι έτσι όλοι θα ηρεμήσουν και θα πειθαρχήσουν. Βέβαια, αυτό δεν ισχύει. Οι γκρίνγκος το έχουν ήδη δοκιμάσει στο Ιράκ και δεν πέτυχε. Το δοκίμασαν και στο Αφγανιστάν και δεν πέτυχε. Ποτέ δεν πετυχαίνει. Το πούλησαν και στη μεξικανική κυβέρνηση, που αγοράζει όλες τις βλακείες και πιστεύει ότι με την καταστολή θα ανακόψει και θα αναχαιτίσει το κίνημα. Όμως, το κίνημα της APPO απέδειξε ότι συμβαίνει το αντίθετο.

Όταν το κίνημα αρχίζει να φθείρεται και να εξασθενίζει, και υφίσταται την καταστολή, ο λαός το στηρίζει. Το ζήτημα της Οαχάκα είναι εξίσου ευαίσθητο με αυτό της Τσιάπας. Το μάθημα που δίνει η κυβέρνηση είναι ότι επιλέγει την καταστολή αντί για το διάλογο. Τι μήνυμα δίνει λοιπόν στο λαό, σε μια περιοχή όπου υπάρχουν ένοπλα κινήματα; Με αυτόν τον τρόπο τα ένοπλα κινήματα δεν χρειάζεται να στρατολογήσουν κανέναν. Η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά για λογαριασμό τους. Είναι σαν να λέει σε όλον αυτόν τον κόσμο που κακοποιείται και δέχεται τα δακρυγόνα αέρια: «Δεν έχεις άλλη επιλογή από το να εξεγερθείς».

Μας φαίνεται παράλογο που το μεξικανικό κράτος στηρίζει τόσο πολύ έναν εγκληματία, τον Ουλίσες Ρουίς, που δεν τον θέλει κανείς, αλλά παράλογη ήταν ολόκληρη η θητεία του Φοξ. Εδώ, μέχρι και οι επιχειρηματίες είπαν να φύγει, η Γερουσία, οι βουλευτές… Έτσι, δεν έμεινε παρά η Ομοσπονδιακή Αστυνομία Πρόληψης για να τον στηρίξει, ενώ, όπως μαθαίνουμε, επιτόπου βρίσκεται και η Στρατιωτική Αστυνομία και ο Στόλος του Μεξικού. Και, δεν βλέπουμε για ποιο λόγο να μην εξαπλωθεί το παράδειγμα της APPO στις άλλες πολιτείες. Αυτό το πρόβλημα θα μπορούσε να είχε λυθεί εδώ και μήνες, με την παραίτηση του Ουλίσες Ρουίς και μια μεταβατική κυβέρνηση. Κι όμως, με αυτό το πρόβλημα τελειώνει τη θητεία του ο Φοξ και με το ίδιο την αρχίζει ο Καλδερόν, συν την έλλειψη νομιμοποίησης, συν την «Άλλη Εκστρατεία».

Το μεγάλο μάθημα της APPO και του λαού της Οαχάκα είναι η ύπαρξη μιας «άλλης» δυνατότητας και η ανάγκη να ολοκληρωθεί η δημιουργία ενός δικτύου από την «Άλλη Εκστρατεία». Γιατί, μπορεί τώρα να αντιδρούμε σε όσα συμβαίνουν στην Οαχάκα, αλλά το κάνουμε αφού μας έχουν γονατίσει, αφού έχουμε δεχτεί τα χτυπήματα. Θα έπρεπε να έχουμε ήδη την ικανότητα να στηρίζουμε τα αιτήματά τους σε ολόκληρη τη χώρα. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι η πτώση του Ουλίσες Ρουίς, ενώ η APPO και ο λαός της Οαχάκα θα αρχίσουν να σχεδιάσουν άλλα πράγματα. Μπορεί να υποφέρουν από την καταστολή, αλλά η οργάνωση δεν θα χαθεί. Ακόμη κι έτσι, ακόμη κι αν η τηλεόραση δείξει ότι τους χτυπούν από όλες τις πλευρές και συλλαμβάνουν πολλά από τα μέλη της, η διαδικασία της αυτοοργάνωσης που προώθησε σε ομάδες και συλλογικότητες είναι ανεκτίμητη, κι αυτό δεν αλλάζει.

-Ο Φλάβιο Σόσα, ένα από τα ηγετικά μέλη της APPO, είπε ότι είναι σε επαφή με τον Λόπες Ομπραδόρ και με σένα, ότι η APPO διαπραγματεύεται με την «Άλλη Εκστρατεία» και το κίνημα του Λόπες Ομπραδόρ, με στόχο τη συνεργασία για την ανατροπή της κυβέρνησης του Φελίπε Καλδερόν. Ποια είναι γνώμη σου;

-Όχι, δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Το μόνο πράγμα που ξέρουμε ότι υπάρχει στην «Άλλη Εκστρατεία», είναι η στήριξη της APPO, χωρίς όρους, για την πτώση του Ουλίσες Ρουίς. Μέχρι εκεί. Το ίδιο ισχύει και για τον EZLN. Και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ανακόψουμε την καταστολή. Αλλά για εμάς και για τον EZLN δεν αξίζει ούτε ο «επίσημος» ούτε ο «νόμιμος» πρόεδρος. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι τα προβλήματα θα λυθούν «από τα πάνω». Και είμαστε διατεθειμένοι να ανατρέψουμε και τον «επίσημο» και τον «νόμιμο» πρόεδρο.

-Υπάρχει το θέμα της APPO, της «Άλλης Εκστρατείας», ο κόσμος είναι δυσαρεστημένος, το λαθρεμπόριο ναρκωτικών έχει υπερβεί κατά πολύ την ικανότητα των αρχών. Θεωρείς ότι υπάρχει διακυβέρνηση στο Μεξικό;

-Δεν υπάρχει, αλλά το θέμα των ναρκωτικών είναι στην πραγματικότητα μια σκηνογραφία. Θέλουν να πουλήσουν την άποψη ότι το κύριο πρόβλημα του Μεξικού είναι η ασφάλεια. Έτσι, υπερτονίζουν το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, τους δείκτες εγκληματικότητας, τις ληστείες και την ανασφάλεια. Ενώ, όπως βλέπουμε, τα κύρια προβλήματα είναι η λεηλασία, η προσωρινή και ανασφαλής εργασία, οι χαμηλοί μισθοί, η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, η καταστροφή του συστήματος κοινωνικής ασφάλειας, ακόμη και του συστήματος υγείας, καθώς και το γεγονός ότι διατηρούνται οι πολιτικές ταπείνωσης των ινδιάνικων λαών.

Επομένως, μεγιστοποιείται ένα πρόβλημα που υπάρχει, αλλά δεν είναι τόσο μεγάλο όσο παρουσιάζεται, αν συγκριθεί με τα άλλα προβλήματα, έτσι ώστε η κατάλληλη επιλογή για τη χώρα να είναι ένας κατασταλτικός μηχανισμός πιο θεαματικός, ή πιο εκσυγχρονισμένος, όπως λένε αυτοί. Θέλουν να δικαιολογήσουν την απόφαση να εξοπλιστεί καλύτερα η αστυνομία και ο μεξικανικός ομοσπονδιακός στρατός, ο οποίος θα αρχίσει να αναλαμβάνει καθήκοντα εσωτερικής αστυνομίας. Όταν λοιπόν τα ζητήματα τίθενται σε αυτό το επίπεδο, η πρόταση που προκρίνεται είναι η «σκληρή γραμμή». Από αυτήν την άποψη, αυτό προτείνει ο Καλδερόν.

Λένε: η χώρα αποσταθεροποιείται, υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια, θα υπερτονίσουμε το ζήτημα του λαθρεμπορίου ναρκωτικών και των εγκληματιών και με αυτήν την ποινικοποίηση της κοινωνίας θα χτυπήσουμε το κοινωνικό κίνημα. Κι έτσι, εφαρμόζοντας «πολιτική πυγμής», θα έχουμε την υποστήριξη του κόσμου. Όμως, ο Καλδερόν κάνει λάθος, γιατί: πρώτον, δεν αναλαμβάνει την εξουσία με την ίδια στήριξη που είχε ο Φοξ, ακόμη και ο Ζεντίγιο ή ο Σαλίνας δε Γκορτάρι, και, δεύτερον, δεν ελέγχει ούτε το ίδιο του το κόμμα, το Κόμμα Εθνικής Δράσης (PAN), όπου υπάρχουν δύο τάσεις. Η μία τάση, που είναι πολύ σκληρή όσον αφορά το μερίδιο εξουσίας, είναι η οργάνωση «Ελ Γιούνκε» (1) και η άλλη, είναι ο παραδοσιακός χώρος του PAN, που εκπροσωπείται από τον Καλδερόν.

Η οργάνωση «Ελ Γιούνκε» εκπροσωπείται από τον Εσπίνο. Σε αυτή τη διαμάχη, ο Καλδερόν δεν μπορεί να ελέγξει ούτε το κόμμα του, και θα δούμε αν θα μπορέσει να ελέγξει το Κογκρέσο, για να μην πούμε για τους κυβερνήτες. Υπάρχει ένα κλίμα αστάθειας και δυσκολίας στη διακυβέρνηση -όχι μόνο ακυβερνησία, αφού δεν είναι μόνο η ανικανότητα να κυβερνήσει, αλλά και η ικανότητα να προκαλέσει κρίση στην κυβέρνηση, όπως δείχνει το παράδειγμα της Οαχάκα. Πολλοί πιστεύουν ότι ο κόσμος «από τα κάτω» δεν το καταλαβαίνει. Δεν είναι έτσι. Ο κόσμος «από τα κάτω» σκέφτεται ότι είναι μόνος του, ή ότι μόνο αυτός περνάει όσα περνάει. Η «Άλλη Εκστρατεία» θέλει να δείξει ότι το ίδιο πράγμα συμβαίνει σε όλη τη χώρα. Στη δεύτερη φάση της εκστρατείας μας, στο βορρά, ανατράπηκε πλήρως ο μύθος για τη διαφορά βόρειου και νότιου Μεξικού.

Αν πάρεις έναν αγρότη από το βορρά, από τη Σονόρα, την Μπάχα Καλιφόρνια, την Τσιουάουα, ή την Περιοχή των Λιμνών και τον μεταφέρεις σε οποιοδήποτε σημείο του κέντρου ή του νότου, θα αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα, με την ίδια οργή και αγανάκτηση. Σήμερα, έχει καταρρεύσει ο μύθος που έχουν δημιουργήσει τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία έχουν αγκιστρωθεί στο ζήτημα των εκλογών και κοιτάζουν μόνο προς τα πάνω, βλέποντας τα στοιχεία των εκλογών και λέγοντας πως ο βορράς είναι γαλάζιος και ο νότος κίτρινος. (Σ.τ.Μ.: Γαλάζιο είναι το χρώμα του PRI και κίτρινο το χρώμα του PRD). Οι θεμελιώδεις βάσεις είναι τόσο κατεστραμμένες, ώστε χρειάζεται να γίνει κάτι πιο ριζοσπαστικό, και αυτό προτείνουμε με την «Άλλη Εκστρατεία».

-Ανέφερες ότι στόχος της «Άλλης Εκστρατείας» είναι να ανατρέψει την κυβέρνηση. Επαναλαμβάνεις διαρκώς ότι μόνο μία υπόσχεση μπορείς να δώσεις, κι αυτή είναι για τους «από πάνω»: θα γκρεμιστούν. Όμως, έχεις επίσης πει ότι πρόκειται για ένα ειρηνικό κίνημα. Πώς θα γίνει αυτό; Μήπως οι «από πάνω» θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια; Δεν θα υπερασπιστούν τα τσιφλίκια τους, τα εργοστάσιά τους;

-Από την εμπειρία μας στη Λατινική Αμερική και εδώ, με εξαίρεση την Κούβα, έχουμε δει ότι τα ένοπλα κινήματα που κατακτούν την εξουσία και από τα πάνω επιχειρούν να λύσουν τα προβλήματα, αποτυγχάνουν. Αφήνουν πολλές εκκρεμότητες κι έτσι δημιουργείται μια ελίτ, μόνο με τη σημαία της αριστεράς, η οποία αποφασίζει μόνη της και υποκαθιστά αποφάσεις. Αντί για το λαό, υπάρχει το κόμμα, αντί για το κόμμα, η κεντρική επιτροπή, αντί για την κεντρική επιτροπή, ο γενικός γραμματέας, και τα λοιπά, για να χρησιμοποιήσω ένα σχήμα της αριστεράς.

Εμείς λέμε ότι αν η καταστροφή έρθει από τα κάτω, ό,τι κι αν συμβεί στην κορυφή, η διοίκηση θα είναι υποκείμενη, ελεγχόμενη. Τα μαθήματα των ιθαγενικών κινημάτων στον Ισημερινό, στη Βολιβία και αλλού, και όχι μόνο των ιθαγενικών, δείχνουν ότι είναι δυνατό να δημιουργήσουν κρίση στο σύστημα με μια ειρηνική, μαζική κινητοποίηση των πολιτών και να έχουν καλά αποτελέσματα. Γιατί, έτσι γεννιέται μια οργάνωση από τα κάτω και η κυβέρνηση αναγκάζεται να αποκτήσει άλλου είδους σχέση με τον κόσμο που είναι ανυπάκουος ή ανυπότακτος ή εξεγερμένος. Το θέμα είναι τι ακολουθεί, ερώτημα που ακόμη εκκρεμεί στην «Άλλη Εκστρατεία». Αυτό που θα ακολουθήσει, πρέπει να είναι προϊόν μιας πολύ ευρείας συζήτησης, στην οποία εμείς είμαστε ενταγμένοι.

Υπάρχει ένα σύνθημα που ακούγεται πολύ: «Για μια κυβέρνηση εργατική, αγροτική και λαϊκή». Δεν λένε «ινδιάνικη». Ακόμη και αυτή η πρόταση της ορθόδοξης αριστεράς, την οποία εμείς σεβόμαστε γιατί υπάρχει πολλά χρόνια και δεν έχει ξεπουληθεί, παρά τα όσα πέρασε, δεν αντιμετωπίζει τους ινδιάνικους λαούς ως τέτοιους: ή είμαστε αγρότες ή είμαστε εργάτες, αλλά δεν είμαστε ινδιάνοι.

-Στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού είπες ότι μέχρι το 2012 δεν θα υπάρχει μεξικανικό πολιτικό σύστημα. Τι θα υπάρχει λοιπόν;

-Κοίτα, ο Καλδερόν δεν θα τελειώσει τη θητεία του. Δεν θα την τελειώσει, είτε λόγω των «από κάτω», της κοινωνικής δυσαρέσκειας που προκαλείται και οργανώνεται, είτε λόγω των «από πάνω», αφού η κατακτητική μανία των μεγάλων πολυεθνικών δεν πρόκειται να συγκρατηθεί ούτε με τους μεξικανικούς νόμους για την προστασία της αγοράς, αυτό το πολύ μικρό είδος προπετάσματος. Κι αυτό θα προκαλέσει αυθόρμητες, απομονωμένες εξεγέρσεις, οι οποίες θα οδηγήσουν σε ήττες, αν δεν οργανωθούμε.

Όμως, ήττα δεν είναι μόνο η αποτυχία του κινήματος. Ήττα θα είναι κι αν αυτό οδηγήσει σε εμφύλιο πόλεμο, όπου ο καθένας θα κοιτάξει να σώσει τον εαυτό του. Έτσι όπως κλείνουν τα σύνορα, πού θα πάνε οι λεηλατημένοι αγρότες, οι άνεργοι φοιτητές, ο κόσμος που εκδιώκεται από τα εργοστάσια, όλες οι ζώνες της εξαθλίωσης, που προσπαθούν να διεκδικήσουν το δημόσιο χώρο στις μεγαλοπούλεις, όπου, από τη μια πλευρά, αυξάνεται διαρκώς το πλανόδιο εμπόριο και, από την άλλη, αυξάνεται η καταστολή, για να δοθεί περισσότερος χώρος στα εμπορικά κέντρα. Ο Καλδερόν δεν θα τελειώσει τη θητεία του.

Αυτό που μένει να προσδιοριστεί είναι αν μετά την πτώση του Καλδερόν υπάρξει μια άλλη χώρα, ή αν ακολουθήσει ακόμη μία μεταβατική παρωδία. Εμείς λέμε ότι οι θεμελιώδεις κρίσεις δεν επιλύονται απαραίτητα με μια αλλαγή, γιατί οι από πάνω έχουν την ικανότητα της αναγέννησης. Έτσι, αν δεν υπάρξει εναλλακτική πρόταση, είναι πιθανό στη θέση του Καλδερόν να εμφανιστεί κάποιος άλλος και να κάνει τα ίδια, προσπαθώντας να διαχειριστεί μεσοπρόθεσμα το αναπόφευκτο, την καταστροφή, δηλαδή, των θεμελιωδών βάσεων του έθνους. Εμείς λέμε ότι όταν έρθει αυτή η στιγμή, θα πρέπει να υπάρχει μια εναλλακτική αριστερή πρόταση που θα θίγει το κεντρικό ζήτημα: το απαράδεκτο οικονομικό σύστημα, πάνω στο οποίο βασίζεται το πολιτικό, νομικό, ιδεολογικό και πολιτιστικό σύστημα.

Εμείς λέμε: αν καταστρέψουμε το ένα σύστημα, γιατί να σταματήσουμε; Να τα καταστρέψουμε όλα. Αυτό αρχίσαμε να το συζητάμε όταν διαμορφώναμε την «Έκτη Διακήρυξη» ως μηχανισμό αντίστασης, πράγμα που είναι η «ειδικότητά» μας. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να οργανωθούμε για να αντισταθούμε στη νεοφιλελεύθερη θύελλα. Αλλά, για να αντισταθούμε έχουμε ανάγκη από μια πολύ μεγάλη δύναμη. Αν την οργανώσουμε, γιατί να μείνουμε μόνο στην αντίσταση; Αντί να φτιάξουμε ένα φράχτη για να μην αρπάξει ο λύκος πολλά πρόβατα, είναι καλύτερα να του επιτεθούμε εμείς και να τον εξοντώσουμε.

(1) Σ.τ.Μ.: El Yunque, ακροδεξιά καθολική οργάνωση, που ιδρύθηκε το 1955 «για να υπερασπιστεί την καθολική θρησκεία» από τον «κομμουνισμό, τον εβραϊκό λαό και τη μασονία», ακόμη και με πολιτικές δολοφονίες. Σήμερα, μέλη της οργάνωσης είναι αρκετοί επιχειρηματίες και πολιτικοί, με μεγάλη επιρροή μέσα στο κυβερνών Κόμμα Εθνικής Δράσης (PAN).

22 Δεκεμβρίου 2006: Παγκόσμια κινητοποίηση για την Οαχάκα

Ανακοίνωση του Ζαπατιστικού Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού για μια παγκόσμια κινητοποίηση για την Οαχάκα, στις 22 Δεκεμβρίου 2006.

EZLN, 2/11/2006

Αυτό είναι τόσο διαφορετικό και τόσο μεγάλο που δε χωράει στη γεωγραφία των από πάνω

Η «Άλλη Εκστρατεία» στο βόρειο Μεξικό: η λέξη «Οαχάκα» από τα πάνω και από τα κάτω.

Εκατοντάδες άντρες και γυναίκες που κρατούνται παράνομα, δεκάδες αγνοούμενοι, βασανιστήρια, έρευνες, κακοποιήσεις. Νέοι και νέες, ινδιάνοι, παιδιά, ηλικιωμένοι και ηλικιωμένες. Σαν να λέμε: ο λαός της Οαχάκα από τα κάτω. Από τα πάνω, η Ομοσπονδιακή Αστυνομία Πρόληψης, οι παραστρατιωτικοί του Ουλίσες Ρουίς, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, η πολιτική τάξη.

Σιωπώντας απέναντι σε αυτό, λέμε «Οαχάκα» από τα πάνω, και από τα πάνω κάνει κανείς ευχάριστες… και ηλίθιες εκτιμήσεις.

Γιατί, εκεί ψηλά σπεύδουν να δηλώσουν ότι όλα έχουν επιστρέψει στην ομαλότητα και ότι η «σύγκρουση» έχει ελεγχθεί, αφού συνέλαβαν «τους ηγέτες», λες και αυτό το κίνημα έχει «ηγέτες» που μπορούν να εξαγοραστούν, να συλληφθούν ή να δολοφονηθούν. Λένε ότι τώρα πρέπει να γυρίσουμε από την άλλη πλευρά. Με άλλα λόγια, πρέπει να κοιτάζουμε διαρκώς προς τα πάνω, προς τα παραφερνάλια της πολιτικής εξουσίας, προς την υποκρισία της, την προσποίησή της ότι διοικεί και διατάζει, ενώ η αληθινή Εξουσία δίνει την ημερήσια διαταγή στα μέσα ενημέρωσης, στους σχολιαστές, στους εκφωνητές, στους καλλιτέχνες, στους διανοούμενους, στους αρχηγούς της αστυνομίας, στους στρατιωτικούς και παραστρατιωτικούς διοικητές.

Η λέξη «Οαχάκα» από τα κάτω σημαίνει συντρόφισσα και σύντροφε, σημαίνει να προστατεύουμε όσες και όσους καταδιώκονται, να κινητοποιούμε τις δικές μας δυνάμεις για να επιστρέψουν οι αγνοούμενοι, για να απελευθερωθούν οι κρατούμενες και οι κρατούμενοι, σημαίνει να ενημερώνουμε, να καλούμε για αλληλεγγύη και διεθνή υποστήριξη, να μη σιωπούμε, να μιλάμε για αυτόν τον πόνο του νότου και να επισημαίνουμε ότι εξαπλώνεται σε ολόκληρη τη χώρα, ακόμη και πέρα από τα σύνορα των τεσσάρων σημείων, σαν ο πόνος να ορίζεται, να εκφέρεται, να ακούγεται και να περπατάει από τα κάτω.

Στην Οαχάκα εξαπλώνεται ο πόνος, αλλά εξαπλώνεται και ο αγώνας.
Κομμάτια αυτού του λαού, σαν να πρόκειται για ένα παιχνίδι σπαζοκεφαλιάς, διασκορπίζονται σε ολόκληρη την εθνική επικράτεια, ακόμη και πέρα από ένα γεωγραφικό όριο το οποίο, τουλάχιστον στο βορρά, είναι περισσότερο γελοίο παρά ποτέ.

Στη διάρκεια των δύο μηνών που περπατήσαμε στις διαφορετικές γωνιές του μεξικανικού βορρά, η Οαχάκα εμφανίστηκε μπροστά μας πολλές φορές. Ήταν ντυμένη με πόνο και οργή, μας μιλούσε και μας κοιτούσε.

Και η «Άλλη Εκστρατεία» άκουσε και ακούει, και απλώνει τα χέρια, όπως τα άπλωσαν, δείχνοντας την αλληλεγγύη τους για την Οαχάκα, χιλιάδες Ζαπατίστας που παρέλυσαν δύο φορές τους δρόμους της Τσιάπας, όπως έκαναν οι «Άλλες Εκστρατείες» σε όλες τις γωνιές του Μεξικού των Από Κάτω και του κόσμου.
Και θα συνεχίσουν να απλώνουν τα χέρια, έστω κι αν δεν τους υπολογίζει κανείς, λες και δεν είμαστε ένας θρυμματισμένος καθρέφτης, εμείς που είμαστε ο κανένας.

Απέναντι στην Οαχάκα, από και για την Οαχάκα, εμείς λέμε:

Ανακοίνωση της Παράνομης Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής-Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση

Μεξικό
2 Δεκεμβρίου 2006

Στο λαό του Μεξικού
Στους λαούς του κόσμου:

Αδέλφια:
Η επίθεση που δέχθηκε και δέχεται ο αδελφός λαός της Οαχάκα δεν μπορεί να αγνοείται από όσες και όσους αγωνιζόμαστε για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Για αυτό, ο EZLN καλεί όλους τους έντιμους ανθρώπους, στο Μεξικό και στον κόσμο, να προβούν άμεσα σε ενέργειες αλληλεγγύης και υποστήριξης του λαού της Οαχάκα, με τα ακόλουθα αιτήματα:

Επιστροφή όλων των αγνοούμενων ζωντανών.
Απελευθέρωση των κρατουμένων.
Απομάκρυνση του Ουλίσες Ρουίς και των ομοσπονδιακών δυνάμεων από την Οαχάκα.
Τιμωρία των ενόχων για τα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τις δολοφονίες.
Με λίγα λόγια: Για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για το λαό της Οαχάκα.

Κάνουμε έκκληση για μια παγκόσμια εκστρατεία, όπου θα γίνει γνωστό, με όλους τους τρόπους και σε όλα τα πιθανά μέρη, αυτό που συνέβη και συμβαίνει στην Οαχάκα. Ο καθένας και η καθεμιά ας επιλέξει τον τρόπο, το χρόνο και τον τόπο.

Κάνουμε έκκληση αυτές οι ενέργειες να καταλήξουν σε μια ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΑΧΑΚΑ, ΣΤΙΣ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2006.

Ο λαός της Οαχάκα δεν είναι μόνος. Πρέπει να το πούμε και να το δείξουμε, σε αυτόν και σε όλους.

Μεξικό.
Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος.

(Αναδημοσίευση από το http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=615888)

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

Μνήμες αγώνων - Πόλεις ανθρώπων


Διήμερο εκδηλώσεων μνήμης, δημιουργίας και παρεμβάσεων στην πόλη

με τον Αργεντίνο ποιητή και ζωγράφο Φερνάντο Τραβέρσο

(Δευτέρα 4 και Τρίτη 5 Δεκεμβρίου)

Πριν πέντε χρόνια περίπου, στους τοίχους της πόλης του Ροσάριο της Αργεντινής, εμφανίστηκε για πρώτη φορά ένα ποδήλατο. Ο Φερνάντο Τραβέρσο, ποιητής και ζωγράφος, που συμμετείχε στην αντίσταση κατά της δικτατορίας στη χώρα του, έχει βρει τον δικό του τρόπο στην προσπάθεια διάσωσης της συλλογικής μνήμης: ζωγραφίζει με σπρέι ποδήλατα στους τοίχους της πόλης του.


Όλα ξεκίνησαν από μια «παράνομη» συνάντηση στα χρόνια της χούντας (1976-1983). Ο Τραβέρσο περιμένει τον σύντροφο με τον ποδήλατο, αλλά αυτός τον βλέπει από μακριά και τον προσπερνά. Τον αγνοεί γιατί θέλει να τον προστατεύσει, καθώς είναι σίγουρος ότι τον παρακολουθούν. Λίγα μέτρα πιο πέρα βρέθηκε εγκαταλειμμένο το ποδήλατό του και, από τότε, ο σύντροφος είναι αγνοούμενος.

Στα χρόνια του '70 μια ολόκληρη γενιά νέων ανδρών και γυναικών στην Αργεντινή αγωνίστηκε πολύ για να αλλάξει τα πράγματα και τον κόσμο, να δώσει ζωή στα όνειρά της. Όταν το 1976 επιβλήθηκε η στρατιωτική δικτατορία, πολλοί από αυτούς «εξαφανίστηκαν»: 30.000 σύντροφοι και συντρόφισσες «εξαφανισμένοι». Αυτό που προσπάθησαν να κάνουν οι κυρίαρχοι δεν ήταν μόνο να τους σκοτώσουν αλλά να εξαφανίσουν τα όνειρά τους. Να εξαφανίσουν την όρεξή τους να αλλάξουν τον κόσμο, να εξαφανίσουν τον αγώνα τους. Να εξαφανίσουν τη μνήμη του αγώνα τους.


Από τότε και μέχρι σήμερα, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αλλά και μετά την πτώση της, οι οικογένειες και οι σύντροφοι των «εξαφανισμένων» προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη των συντρόφων τους, αγωνίζονται με διάφορους τρόπους και μορφές ενάντια στη λήθη, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανά τα όνειρα και τις επιδιώξεις τους για έναν καλύτερο κόσμο.



Η ομάδα «αλάνα (αλληλεγγύη, αντίσταση, αξιοπρέπεια)… στις Αμερικές των κινημάτων» οργανώνει διήμερο εκδηλώσεων μνήμης και δημιουργίας με τη συμμετοχή του Φερνάντο Τραβέρσο. Επιλέξαμε χώρους που σηματοδοτούν την αντίληψή μας για μια πόλη ανοιχτή, ζωντανή και δημιουργική, άμεσα δεμένη με την ιστορική μνήμη αλλά και με το παρόν ως συνέχεια των αγώνων του παρελθόντος, για μια πόλη που θα δίνει προτεραιότητα στις ανάγκες των κατοίκων της, ανεξάρτητα από το χρώμα ή την οικονομική τους κατάσταση, και όχι στις ανάγκες των αρπακτικών της «αξιοποίησής» της.

Έτσι:

τη Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου, 7 μ.μ., στο Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13, Εξάρχεια και
την Τρίτη 5 Δεκεμβρίου, 6 μ.μ., στα Προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας, σε συνεργασία με τον Σύλλογο Κατοίκων της περιοχής και ομάδα φοιτητών, φοιτητριών και εκπαιδευτικών της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ. (Σε περίπτωση βροχής ή κακοκαιρίας η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Πολυτεχνείο, άλλον έναν χώρο-σύμβολο μνήμηςκαι αγώνων).

Καλούμε ομάδες, συλλογικότητες, δημοτικές κινήσεις, στέκια, καταλήψεις αλλά και οποι@νδήποτε ενδιαφέρεται να συμμετάσχει σ' αυτές τις εκδηλώσεις. Φέρτε ένα κομμάτι ύφασμα (διαστάσεων 1,5 x 2 μ.) για να αποτυπώσει σ' αυτό ο Φερνάντο Τραβέρσο το ποδήλατο που θα βρει πλέον καταφύγιο στο δικό σας χώρο. Και, ταυτόχρονα, να στηρίξουμε τον αγώνα ενάντια στη λήθη και τους αγώνες για πόλεις ανθρώπινες, ανοιχτές, ζωντανές….


(Για το έργο και τη δράση του Τραβέρσο δείτε http://www.fernandotraverso.com/)

Στο ΡΟΣΑΡΙΟ της Αργεντινής οι τοίχοι διηγούνται παλιές ιστορίες

Στην Αργεντινή η έννοια της συλλογικής μνήμης δεν υπάρχει μόνο σε μπροσούρες και συνθήματα. Χτίζεται καθημερινά στους χώρους και τους δρόμους αυτών που αγωνίζονται.

Όπως εκεί, στην πλατεία του Μάη, όπου οι μητέρες των αγνοούμενων εδώ και 28 χρόνια, κάθε Πέμπτη στις 3.30 το μεσημέρι, περπατούν, άλλοτε σιωπηλές και άλλοτε όχι, με το ίδιο πάντα σύνθημα: Ούτε λήθη ούτε συγχώρεση! Όπως στη γέφυρα Πουεϊρρεδόν, όπου εδώ και δυόμισι περίπου χρόνια, σε μια τεράστια τοιχογραφία ο Κοστέκι και ο Σαντιγιάν (νεκροί από σφαίρες της αστυνομίας στο κόψιμο της γέφυρας στις 26 Ιουλίου 2002) συναντιούνται με τους συντρόφους τους, κάθε μήνα την ίδια μέρα, ζητώντας την καταδίκη των δολοφόνων. Κι οι αναφορές θα μπορούσαν να συνεχιστούν για πολύ…

Αυτή είναι ακόμα μια ιστορία της μνήμης ενάντια στη λήθη, που η πρώτη της σελίδα γράφτηκε στα χρόνια της δικτατορίας του Βιντέλα (1976-1983) και οι επόμενες εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου, όταν στους τοίχους της πόλης του Ροσάριο εμφανίστηκε για πρώτη φορά ένα ποδήλατο. Ο Φερνάντο Τραβέρσο, ποιητής και ζωγράφος, αποτύπωσε μια νύχτα σ’ έναν τοίχο, σχεδόν απαρατήρητος, το πρώτο του ποδήλατο. Ήθελε στο φως της επόμενης ημέρας οι περαστικοί να σταθούν για λίγο στη νέα εικόνα μιας συνηθισμένης διαδρομής.

Οι στίχοι που ακολουθούν είναι στίχοι μιας πραγματικής ιστορίας, γραμμένοι από τον Φερνάντο Τραβέρσο, που έχασε κάπως έτσι έναν από τους συντρόφους του στα χρόνια της δικτατορίας. Σε μια «παράνομη» συνάντηση που δεν έγινε ποτέ, ο Τραβέρσο περιμένει τον σύντροφο με τον ποδήλατο, αλλά αυτός τον βλέπει από μακριά και τον προσπερνά. Τον αγνοεί γιατί θέλει να τον προστατέψει, καθώς είναι σίγουρος ότι τον παρακολουθούν. Λίγα μέτρα πιο πέρα βρέθηκε εγκαταλειμμένο το ποδήλατό του και, από τότε, ο σύντροφος είναι αγνοούμενος.

Με προστάτεψεςσυνέχισες το δρόμο σου
Δυο τετράγωνα πιο κει
το ποδήλατό σου
δεμένο σ’ ένα γέρικο δέντρο
Κάτω από τη σέλα
διακρινόταν μια σημαία
«γίνεται να μην υπάρχουν σημαίες;»
σκέφτηκα.

Κάπως έτσι αρχίζει η ιστορία των ποδηλάτων που δεν είναι τίποτα άλλο από την Ιστορία 14 που γράφεται σε χώρους καθημερινούς. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι σήμερα τα ποδήλατα ταξιδεύουν σε διαφορετικές γειτονιές του Ροσάριο, γιατί ο Τραβέρσο θέλησε να ζωγραφίσει 350, όσοι και οι αγνοούμενοι του Ροσάριο στα χρόνια της δικτατορίας. Οι 29 από αυτούς ήταν σύντροφοί του.

Ο ίδιος δηλώνει: «Δεν είχα πρόθεση να κάνω τέχνη στην πόλη. Ήταν κάτι που προέκυψε σιγά σιγά. Δούλευα ζωγραφίζοντας ποδήλατα από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 κι αυτά με οδήγησαν στο “να τα τοποθετήσω στην πόλη”. Καθώς τα αποτύπωνα σε τοίχους και γωνιές, ανακάλυπτα σιγά σιγά ότι αυτές οι εικόνες-παρουσίες γεννούσαν διαφορετικές ιστορίες και ερωτηματικά σε καθέναν απ’ αυτούς που τις έβλεπε: “ποιος άφησε εδώ αυτό το ποδήλατο;”, “σε ποιον ανήκει;”, “τι σταμάτησε την πορεία του;”, “ποιον περιμένει εδώ σταματημένο;”. Τα ερωτηματικά, η έκπληξη, το ενδιαφέρον, ως και η ανάγκη να σβηστεί το αποτύπωμα από κείνη τη γωνιά είναι μερικές από τις αντιδράσεις που συνοδεύουν τη ματιά του περαστικού».

Τα ποδήλατα διατρέχουν σχεδόν όλη την πόλη του Ροσάριο και αποτυπώνονται στους τοίχους κτιρίων που κάποτε ήταν κρατητήρια και χώροι βασανιστηρίων, μπροστά σε σχολεία, σε εγκαταλειμμένα εργοστάσια για να θυμίζουν αυτό που οι Μητέρες της Πλατείας του Μάη συνηθίζουν να λένε και να γράφουν στα κείμενα τους: «Τα παιδιά μας δεν θα πεθάνουν ποτέ, θα είναι εκεί όπου υπάρχει έστω και ένας άντρας, μια γυναίκα, ένα παιδί που πολεμά την αδικία».

“γίνεται να μην υπάρχουν σημαίες;”
σκέφτηκα.
σίγουρα τη σήκωσες ψηλά
πριν αγγίξεις το νερό
ή την πήρες μαζί σου σε άλλα χώματα
και κάθε τόσο την ξεσκονίζεις
ή τη βρήκε η μάνα σου
και με αυτήν πήγε βόλτα.

Τρία χρόνια μετά, τον Απρίλη του 2004, ο Φερνάντο Τραβέρσο συνέχισε την ιστορία των ποδηλάτων στο μουσείο Καστανίνιο. Ήθελε να μετασχηματίσει αυτές τις 350 φιγούρες, που εδώ και τρία χρόνια ζωγράφιζε στην πόλη, σε “σημαίες”, δίνοντάς τους έτσι ένα καταφύγιο. Ζήτησε ένα κομμάτι ύφασμα, ένα πανί με δική του ιστορία, όπως τα μαντήλια των μητέρων, για να προσθέσει σε αυτό μιαν ακόμα ιστορία, αυτή τη φορά συλλογική. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του. Όλες αυτές οι σημαίες με τα ποδήλατα, που τώρα καθεμιά έχει δυο νούμερα, το πρώτο για να δείχνει τη σειρά που αποτυπώθηκε και το δεύτερο πάντα σταθερό 350, παρέμειναν στους τοίχους του μουσείου για μερικούς μήνες (σίγουρα μια πολύ παράξενη έκθεση) και στη συνέχεια βγήκαν στους δρόμους σε μια μεγάλη πορεία που κάλεσε ο ίδιος ο Τραβέρσο. Απ’ την πορεία καθένας έφευγε με το «ποδήλατό του», που τώρα έπρεπε να του δώσει καταφύγιο σε μια γωνιά του σπιτιού ή οπουδήποτε θεωρούσε ο καθένας δικό του χώρο.

Και τα ποδήλατα γεννούν συνεχώς ιστορίες. Για άλλη μια φορά η τέχνη, αυτή που αφήνει τα μουσεία, βγαίνει στους δρόμους και μπαίνει στους προσωπικούς μας χώρους, καταφέρνει να σβήσει τη λήθη και να σμίξει το παρελθόν με το παρόν σαν μια διαδικασία σε εξέλιξη.

Έτσι, στους τοίχους της πόλης, εκεί που βρίσκονται τα ποδήλατα, έχουν προστεθεί σήμερα άλλες φωνές. Δυο ανοιχτές παλάμες στον τοίχο, συνθήματα, όπως το «να αγωνίζεσαι δεν είναι έγκλημα», ή οι φωνές εκείνων που ζητάνε ένα ακόμα ποδήλατο γι’ αυτούς που χάθηκαν στα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2001 (9 ήταν οι νεκροί των κινητοποιήσεων), γι’ αυτούς που συνεχίζουν να αγωνίζονται.

Ο Τραβέρσο είναι πια συνηθισμένος να τον ψάχνουν για να αποτυπώσει ένα ποδήλατο κάπου ή για να του δώσουν μια φωτογραφία. Εδώ και μερικά χρόνια δουλεύει στην ομάδα En Tramite (Διαδικασία) που έφτιαξαν με τη Μαρίτα Πριέτο και τον Ντανιέλ Περόσιο γιατί, όπως λένε οι ίδιοι, «είναι μια ομάδα χωρίς τέλος, που γεννά ιδέες ανοιχτές στην εξέλιξη, μια διαδικασία που προχωράει και κανένας δεν θέλει να βάλει την τελική σφραγίδα». Η ομάδα αυτή κατάφερε, μέσα από το συμβολικό, να ανακτήσει ένα κομμάτι της Ιστορίας με αφετηρία το σήμερα και, ταυτόχρονα, να αποδείξει ότι η επιστροφή στο παρελθόν δεν σημαίνει απαραίτητα πόνο. Άνοιξε ένα διαφορετικό δρόμο στη μνήμη, έτσι ώστε να μην γίνει η λήθη ο τελευταίος θρίαμβος του καταπιεστή.

Εμφανίστηκαν και πλέον υπάρχουν. Δεν είναι μόνο μνήμη οι αγνοούμενοι, είναι ζωή ανοιχτή και δρόμος που συνεχίζεται. Λένε πως είναι ένα μόνο ποδήλατο, που γυρνά από γωνιά σε γωνιά, ψάχνοντας τους αγαπημένους νεκρούς, αναζητώντας δικαιοσύνη. Όπως και να το ονομάσει κανείς, αυτή είναι η ιστορία των ποδηλάτων που γράφτηκε και διαβάζεται από αυτούς που κατεβαίνουν στους δρόμους.

Τ. Χ.

(Δημοσιεύτηκε στην "αλάνα", τεύχος 1, Μάρτιος 2006)